Forum na temat przemocy w rodzinie

[mgrabas]

Odrodzona2009, podziwiam Twoje wpisy, naprawdę
uczę się od Ciebie tej wnikliwości i komunikatywności
naprawdę jesteś odrodzona!

_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[Odrodzona2009]

mgrabas dzieki, bardzo to mile.
Cos Ci powiem w tajemnicy, ja tez mam blisko siebie, taka kobiete, ktora podziwiam i ktora przestawila (i wciaz to robi) moje myslenie z 'przeciw sobie' na 'dla siebie'. Myslalam, ze bedzie trudniej.. bylo trudno tylko na poczatku, teraz idzie lepiej..
Wszyscy jestesmy ze soba polaczeni, lancuszkiem czlowieczenstwa...

Kazdy z nas ma tez jakiegos aniolka tu na ziemi, trzeba tylko sie dobrze rozgladac i WIEDZIEC GDZIE SZUKAC. Usciski
_________________
By zmienić złe zachowania potrzebna jest ich świadomość, poznanie nowych, a potem działanie. Nie zrażanie się niepowodzeniami - i DZIAŁANIE z uporem 'maniaka', jak dziecko, które uczy się chodzić z determinacją, wiarą i uporem, że w końcu się uda.

[mgrabas]

[anwy]

Odrodzona 2009-Twoje przemyślenia można odnieść do wielu innych sytuacji i czerpać z tego wiedzę dla siebie. Dziękuję

[Robert1955]

[anwy]

Pozwól innym też ją pokochać.

[Robert1955]

Wiem o czym pomyślałaś, ale to nie to...
Nigdy nie byłem zaborczy ani zazdrosny o miłość dziecka do matki. Wręcz przeciwnie

To nie jest taka sytuacja, że mama na widok dziecka od razu zieje ogniem. Jest uśmiech, przytulanie i rozmowa. Ale są też i wybuchy. Zbyt częste i zbyt niekontrolowane (nieraz codziennie a nawet parę razy dziennie). Jak wyglądają - same wiecie.
Zgrzeszyłbym, mówiąc że w domu panuje niepodzielnie agresja. Ale jest jej zbyt dużo i jest zbyt mocna. Na tyle żeby już zacząć robić swoje w psychice dziecka. I na tyle, aby zauważyli to nauczyciele a nawet psycholog spoza szkoły, przy okazji jednorazowych zajęć z dziećmi podczas Zimy w Mieście. Zapytała mnie o to wprost, bo Julka wyglądała jej na jakąś zastraszoną i zwróciła na to uwagę, bo coś ją zaniepokoiło w zachowaniu dziecka.
W zeszłym roku szkole zaczepiła mnie Pani Woźna, dziwiąc się "z panem to Julka nigdy się nie kłóci a z mamą zawsze". Nie wiedziałem jeszcze wtedy o całej sytuacji w domu i roześmiałem się, że to nie Julka kłóci się z mamą, tylko mama z Julką. Pomyślałem, że jak to kłótliwe baby...
Tymczasem w domu od lat działy się rzeczy straszne...
_________________
Zanim zabierzesz głos - przeczytaj proszę cały wątek od początku

[Iwona40]

Odsłuchałam z dwa nagrania i ... mam dosyć. Przecież ta Dziewczynka woła o pomoc ale jest lojalna wobec matki. Wiem, jak to wygląda, bo mój mąż tak samo postępuje, co staram się negować i temu przeciwdziałać.. Dzieci o dużo rzeczach i sytuacjach mi nie mówiły, bo nie chciały mnie martwić, ale teraz to wszystko wypływa... dzieci są znerwicowane i coraz gorzej się uczą. Trudno Im się skupić, mają kłopoty ze snem... Wydaje mi się, że jeśli chcesz mieć szczęśliwą Córkę, a Jesteś Jej rodzicem, więc Twoim obowiązkiem jest dążyć do tego, by wychować Dziecko tak, by czerpało z życia to co najlepsze powinieneś temu przeciwdziałać ale w taki sposób aby nie odbiło to się na Dziecku. Także próbuję na wszelkie sposoby i wydaje mi się, że wspólnie tu, na tym forum możemy sobie w jakiś sposób pomóc, dzieląc się doświadczeniami ....

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie...

[Robert1955]

Witaj Iwona40
Opisz w miarę dokładnie w jakich okolicznościach następują te agresywne zachowania męża, jakim człowiekiem go postrzegasz, jakiego podłoża w takim zachowaniu możesz się dopatrzeć (lub domyślać). Trochę Twoich postów poczytałem ale spróbuj coś jeszcze dodać. Może wspólnie skorzystamy ze swoich doświadczeń.
"Pochwalę się" moimi
Udało mi się już osiągnąć to, że obecnie wybuchy mamy są już duuużo rzadsze a przez to Julka staje się pewniejsza siebie. Nagrania są z końca zeszłego roku, więc postęp jest dość szybki a i Julka w szkole zachowuje się już całkiem zwyczajnie. W zeszłym roku szkolnym ominęła ją nagroda Wzorowego Ucznia, bo pomimo średniej ponad 5 z przedmiotów nauczania, z zachowania miała niestety obniżoną ocenę ze względu na jej wybuchy spowodowane sytuacją w domu, z którą borykała się jeszcze wtedy samotnie. Teraz wie, że nie jest osamotniona i to bardzo dodało jej odwagi, wiary we własną wartość i siły. Jej wcześniejsze zachowania w szkole były obroną przed ewentualną krytyką, za pomocą ataku, bo do takiej obrony Julka była przyzwyczajona przy agresywnej krytyce ze strony mamy. Krytyki w szkole mogło nie być, ale Julka instynktownie przyjmowała "na zapas" pozycję obronną.

Po zdobyciu wiedzy w postaci nagrań, przeprowadziłem z mamą dość twardą rozmowę, w której zapytałem:
Dlaczego nie wyzywasz ludzi w pracy, podbierających Ci łatwiejsze kawałki roboty - bo boisz się że Cię wyleją.
Dlaczego nie wyzwiesz kogoś na ulicy, kto Cię potrącił czy nadepnął na nogę - bo boisz się, że jeżeli będzie nerwowy, to da Ci przez łeb, jak go zeklniesz itd... itd...
Więc po prostu potrafisz się pohamować - bo się boisz.
A czego się boisz poniżając Julkę? Niczego. Jesteś kompletnie bezkarna naprzeciw bezbronnego.
W związku z tym zagroziłem, że od teraz każde znieważenie Julki będzie przeze mnie traktowane jakby została wyzwana osoba dorosła, dysponująca pełnym arsenałem środków "odwetowych". Zagroziłem też zawiadomieniem Kuratora.

No i pomogło (jak na razie). Od tej pory k*** "poleciały" tylko raz, ale też nie omieszkałem poinformować mamę, że o tym wiem i dość ostro "przywołać ją do porządku". Żeby było ciekawiej, to zaraz na następny dzień po tej awanturze w domu, Julka odreagowała ją w szkole na zajęciach z Panią Psycholog podczas Zimy w Mieście, o czym pisałem w poprzednim poście. Potwierdziło się to, o czym trąbiłem mamie - awantury w domu mają bezpośredni i natychmiastowy zły wpływ na zachowanie i naukę w szkole. Nic odkrywczego, ale jednak mama uparcie temu zaprzeczała.
Na marginesie dodam, że ogląda regularnie Super Nianię w telewizji, ale jakoś wniosków z tego nie wyciągała i dopiero moje postraszenie przyniosło efekt.
Iwona40
Być może, Twój mąż również czuje się bezkarny i jak "wysypiesz się" z bliższymi szczegółami, to znajdziemy jakiś "straszak".
Jednak stare powiedzenie "Nie ma kary - nie ma miary" jest wciąż aktualne.
_________________
Zanim zabierzesz głos - przeczytaj proszę cały wątek od początku

[Odrodzona2009]

[Odrodzona2009]

[Odrodzona2009]

ostatni mail do iwony 40.
Zastraszenie zadzialalo, ale mimo wszystko jesli myslisz o dobrym domu do rozwoju dziecka, to ono nie wystarczy. Chodzi o zmiane myslenia, podejscia mamy do idei wychowania dziecka i zmiane Waszych relacji. Ale.. w końcu to Ty decydujesz, jak chcesz sobie to ustawic.
_________________
By zmienić złe zachowania potrzebna jest ich świadomość, poznanie nowych, a potem działanie. Nie zrażanie się niepowodzeniami - i DZIAŁANIE z uporem 'maniaka', jak dziecko, które uczy się chodzić z determinacją, wiarą i uporem, że w końcu się uda.

[Robert1955]

[Odrodzona2009]

Pewnie, ze sie zgodze
Duuzo trudnej, ale i fajnej pracy przed Toba (i nie tylko przed Toba), ale jak sie uda, to satysfakcji bedzie co nie miara i jasne uklady.

Duzo wysilku przed Toba jesli chodzi o mame Julki, sprobuj do niej dotrzec, bo ta agresja nie zniknie sama z siebie tylko bedzie kamuflowana i przekazywana w inny sposob. Czy ona chce tej corki? Czy chce byc matka? Jesli nie.. to zastanow sie co dalej.. Jesli tak, to jakie ma wyobrazenie o tym, co to znaczy byc matka? Czego ona by jako dziecko od matki oczekiwala? Czego jej zdaniem od matki dziecko potrzebuje? Po co sa matki i ojcowie? Jak Ciebie widzi w tym ukladzie etc. Nie chce sie wglebiac, bo mysle, ze wiesz o czym mowie. Jesli jest jak piszesz, to jaki model macierzynstwa/ojcowstwa ta kobieta ma 'w glowie'? Niech sie spokojnie zastanowi nad tym jakie informacje/emocje przekazuje swojemu dziecku przez wlasne zachowanie. Czemu zdecydowala (jesli to faktycznie ona zdecydowala sie na to dziecko)? Po co jej "ta corka"? Wiesz o co chodzi.
_________________
By zmienić złe zachowania potrzebna jest ich świadomość, poznanie nowych, a potem działanie. Nie zrażanie się niepowodzeniami - i DZIAŁANIE z uporem 'maniaka', jak dziecko, które uczy się chodzić z determinacją, wiarą i uporem, że w końcu się uda.

[kaszcze]

Robert fajnie ,że potrafisz opisać swoje więzi z Julcią...fajnie,że sytuacja Julci się zmienia, że jej mama się zmienia ( postraszona przez Ciebie)....najważniejsze jest dobro Julki...
szkoda, że na tym forum nie pisze mama Julki...fajnie by było poznać i ją... może mogłaby zrozumieć siebie...
Pozdrawiam z uśmiechem
_________________
Kasia