Forum na temat przemocy w rodzinie

[ja44]

kolejny dzień

kolejny dzień bez entuzjazmu
przemknął po drodze tygodnia
nurzając w szarym marazmie
pragnienia miłości głodne

zmęczony do granic czasu
rozłożył nadzieję na części
ściskając zieloność lasu
niczym amulet w pięści

kolejny dzień bez powietrza
przeszedł po ścieżce dnia
dusząc się tlenem szczęścia
ukrył marzenia w snach


ja44

[ja44]

nie umiem..

nie da się zliczyć
upadków nieba
ani wykrzyczeć
ani wyśpiewać
bólu co trawi
rozpala nienawiść

nie umiem mówić
właściwiej zabić
odpłynąć niebem
między drzewami
zachłysnąć grzechem
udusić słowami

nie da się czekać
czas nieprzyjaciel
bezdusznie ucieka
nadzieję traci
schodami do nieba
grzmot się rozlega

nie umiem krzyczeć
zapadam w ciszę
tylko granicę
przekroczyć muszę
otrzeć pot z czoła
zasnąć w pokoju


ja44

[ja44]

-----------------------------

na tęczowym firmamencie
dziś odnajdę swoje szczęście
obok mnie usiądzie On
poda mi swą silną dłoń
której moc przeniknie duszę

na wycieczkę z Nim wyruszę
do krainy przez przestrzenie
a gdy zwrócę wzrok na ziemię
która trudem jest spowita
to o azyl się zapytam

jeśli zgody nie udzieli
na mój pobyt w beznadziei
gdzie królują aniołowie
niechaj z mocy nowej
nadzieja się wzniesie



ja44

[ja44]

bądź szczęsliwa

nie mogę Ci ofiarować
podarków kupionych w sklepie
jedynie w moich słowach
odnajdziesz matczyne szczęście

dzień naszym wspólnym świętem
a każda chwila w sercu
miłości najszczerszym dźwiękiem

jedynym życzeniem prawdziwym
które w Twe dłonie dziś składam
bądź Córciu zawsze szczęśliwa
idź śmiało przez życie-Mama


ja44

[ja44]

- - -

pozbawiona oparcia
zamknięta w ciszy
porzucona
niewarta dotyku
odsunięta od barw
zmęczona


łaknąca miłości
płynąca po niebie
rozmarzona
szukająca szczęścia
kwitnąca w marzeniach
zasmucona

pozbawiona promieni
obdarta z czasu
rozżalona
wzbudzająca niesmak
wdeptana w ziemię
skończona


ja44

[ja44]

śmiercionośne wiersze

rzucono mi w twarz
napluto słowami
rozbito w mak
kłamstwami
mój świat

wdeptano w ziemię
wytarto nogi
spalono gniewem
kawał podłogi
nadziei

rozdarto na strzępy
strącono w czeluść
fałszu dźwiękiem
wbito gwóźdź
w serce

kamieniem oskarżeń
bezwzględnością siły
na palecie marzeń
moje wiersze
zabiły..

ja44

[ja44]

zabłąkane marzenia

utknęły we mgle
pozbawione promieni
otulone smutkiem
szukają na ziemi
swego miejsca

oczekują na dzień
pachnący błękitem
który barwami
spłynie z zachwytem
do serca

zamknięte w duszy
okryte snami
błądzą zmęczone
obcymi ścieżkami
w przestrzeni

ściszone do granic
nieme od bólu
czekają na chwile
płynące z góry
na ziemię


ja44

[ja44]

poza ramy człowieczeństwa

poza ramy człowieczeństwa
absurdalnym rzucić kłamstwem
i bezwzględnie do zwycięstwa
kierować się swoim chamstwem

niepojętym wszak obliczem
stworzyć obraz kreatury
by móc szastać czyimś życiem
obdzierając je ze skóry

temat dla mnie zbyt bolesny
i nie o tym chciałam pisać
ale moment jest przedwczesny
by nastała w sercu cisza

poza ramy człowieczeństwa
można wyjść siłą kłamstw
zburzyć obraz prawdy piękna
ideały zabić w nas

ja44

[ja44]

pustka

już nie boli
nie rozrywa
serca pustka
nieszczęśliwa

chłód nadziei
zmroził wnętrze
nie ma nic
na szczęście..



ja44

[ja44]

nie zaszkodzi

nie zaszkodzi poudawać
na ogonie tęczy
do nieba się wznosić

uśmiechem od rana
wszystkich wokół męczyć
podrzucając grosik

nadziei skrzydłami
machać bez ustanku
powodując wiatr

ciepłymi słowami
rzucać o poranku
łapiąc oddech dnia

nie zaszkodzi pomalować
chwil na kolorowo
na palecie smutku

promieniami rozkoszować
chwytając na nowo
czułych pieszczot nutki


ja44

[ja44]

unikaty ludzkich serc

unikaty ludzkich serc
które pomoc pragną nieść
pozostają na pustkowiu

nie dołączą do nich inni
twierdząc że są jacyś dziwni
pomieszało im się w głowie

bo bez kasy nie ma nic
nawet prawo jest na "pic"
pustką świecą czyny

choć plakatów cały plik
oblepione gmachów drzwi
z numerami i godziną

dla pozorów albo kasy
biją w oczy rarytasy
prawda jest zakryta

za kotarą przyciągania
kasa serca pozasłania
o nic więcej nie zapyta

unikaty ludzkich serc
nie odnajdą takich miejsc
które zbudzą zagubionych


ja44

[ja44]

ile jesteśmy warci
dla tych co patrzą z góry
gdy już na samym starcie
piętrzą nad nami chmury

podając nam swoją dłoń
próbują nas oswoić
a gdy zbudują dom
wyrzucają z naszych pokoi

kim jesteśmy dla tych
którzy stoją nad nami
gdy każdy nasz czyn
przeradza się w dynamit

czy dla nich coś znaczymy
jako podrzędni ludzie
skoro pozbawiają nas siły
i dowalają w naszym trudzie?

kim jesteśmy dla was
elity z wyżyn rządzących
czy inny nasz czas
i inne świeci słońce?




ja44

[ja44]

ostatni wiersz
ostatnie rymy
słowa nadziei..

wszak bez przyczyny
nic się nie dzieje

śmieje się kat
śmieje...










Dziękuję wszystkim czytelnikom
do usłyszenia
do zobaczenia
kiedyś...
gdzieś...