Forum na temat przemocy w rodzinie

[maras]

Cykle przemocy

Faza narastania napięcia, w której sprawca jest zazwyczaj napięty, czepia się o wszystko. Skutkiem tego są drobne nieporozumienia powodujące dalszy wzrost napięcia.
Zaczyna pojawiać się agresja. Energia ofiary jest skoncentrowana na wszystkich możliwych działaniach mogących zapobiec kolejnej awanturze. Prawdą jest, iż ofiara nie może nic zrobić, aby uniknąć kolejnej fazy.
Zaczyna się czuć odpowiedzialna za zachowanie sprawcy.

Faza ostrej przemocy, w której następuje wybuch agresji, sprawca przemienia się w kata, jest gwałtowny. Znajduje w zachowaniu ofiary pretekst dla siebie, wywołuje awanturę używając poza przemocą fizyczną również innych jej form. Ofiara może zostać pobita, zraniona, zagrożone może być jej życie.
W tej fazie ofiara najczęściej szuka pomocy (pogotowie, lekarz pierwszego kontaktu, policja).


Faza miodowego miesiąca - w tej fazie sprawca okazuje skruchę i miłość zwłaszcza, gdy ofiara ujawni prawdę na zewnątrz.
Sprawca zachowuje się tak jak ofiara sobie tego życzy, przeprasza oraz obiecuje poprawę. Do przeprosin sprawca często dołącza prezenty. Sprawca i ofiara zachowują się jak świeżo zakochana para . Ofiara zaczyna myśleć i wierzyć, że partner zmienił się, a przemoc była wyłącznie incydentem, który się nie powtórzy.
Faza miodowego miesiąca zatrzymuje ofiarę w cyklu przemocy, faza ta mija i po niej następuje faza narastającego napięcia.
Niesie ze sobą zagrożenie, bo faza po niej następująca bywa zazwyczaj gwałtowniejsza, co jest związane z większym zagrożeniem dla ofiary.

Tomasz
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[arty]

Mam pytanie: Jak długo trwają takie fazy?
Skąd mam wiedzieć, czy jesteśmy w fazie miodowego miesiąca czy też mój mąż się zmienił i bić nie będzie?

[kulerzynka]

zara, zmiana jest widoczna dopiero po terapii, tak myślę
zmienia sie wtedy całe zachowanie sprawcy
zupełnie inaczej odbiera innych ludzi i stara sie kontrolowac się
nie tylko podczas kłótni, ale także podczas tych milszych chwil

tak mi sie przynajmniej wydaje

jeśli sprawca się zmienia i umie się opanować- to to widać i to bardzo
to jest bardzo trudne, ale możliwe'

kiedyś oglądałam taki film amerykański , gdzie w roli głównej był sprawca, mężczyzna, który dopiero wtedy jak został zmuszony do terapii i ją odbył do końca, w końcu udało mu się opanować gniew podczas rozmowy burzliwej z już byłą żoną
przemiana była widoczna właśnie w tym momencie
prawie się rozpłakałam jak to zobaczyłam
najbardziej mnie wzruszył moment jak jego była zona spodziewała się wybuchu, jakiegoś uderzenia, i nagle nic...
on odpuścił
i poszedł

to dla mnie było ogromne przeżycie

opanowanie takiego impulsu wyładowania to ogromna praca, ale moim zdaniem nie osiągnie się tego bez terapii, dodam ze długo trwałej
_________________

[ja44]

Pozwólcie że w tym miejscu przytoczę swój przyklad na dzisiejszy dzień.
Podczas sprzeczki mąż nie potrafiąc zgodzić się z moim zdaniem rzekł a wlaściwie ostrzegl-bo ci zrobię krzywdę i ręka mu drżala, a ja odparlam iż się nie boję, wówczas mąż odrzekl-bo mnie zamkniesz
Czy takie zachowanie może być przykladem opanowania?..czy tylko wyrok wstrzymuje przed fizyczną agresją?..

[kulerzynka]

myślę że nie na długo, zwłaszcza jeśli motywacją jest strach a nie świadomość robienia krzywdy
_________________

[ja44]

Jak mam odróżnić strach od swiadomosci robienia krzywdy?

[arty]

nie rozumiem tego.
kulerzynka - o swojej sytuacji pisałam temacie przysięga.
I teraz zadaję sobie pytanie, czy ten spokój, który jest od miesiąca to jest cisza przed burzą, czy on się zmienił. On nie chce iść na terapię, a ja obawiam się, że sam nie jest w stanie się zmienić.
Tak jak ja44 nie wiem, czy ta cisza jest spowodowana strachem przed rozwodem czy świadomością robienia krzywdy. Czy to ma znaczenie?
Nic już nie wiem...

[kulerzynka]

ja myślę
tak mi się wydaje, bo nie jestem psychologiem
ale do uświadomienia sobie tego że się samemu krzywdzi nie przez kogoś tylko przez swoja ułomność nie dochodzi się w ciągu miesiąca
po drugie
\moim także zdaniem nie wydaje mi się aby osoba , którą chce ocalić rodzinę nie chciał choćby się skonsultować z psychologiem, aby mu w tym pomógł
po prostu sobie tego nie wyobrażam
ale to tylko moje zdanie....



_________________

[renata.p.1975]

[dynamika]

[dynamika]

[arty]

Kulerzynka – też uważam, że pójście do psychologa nie jest aż takie strasznie. Przynajmniej dla mnie. Ale znam osoby, dla których jest to bariera nie do przekroczenia, bo się boją, wstydzą albo uważają to za głupotę. Wychodzę z założenia, że nawet gdyby takie osoby poszły (a mój mąż się do nich zalicza) nic by nie wyniosły z tego i nie byłoby w tym sensu.

Dynamika – obawiam się, że w naszym związku przemoc przybrała inną formę z obawy przed konsekwencjami jakie grożą za stosowanie przemocy fizycznej. Wczoraj posprzeczałam się z mężem. Fakt nie obrażał mnie, nie pobił, ale czułam się i tak paskudnie.
To przybrało inną formę np.:
Kiedyś było: fuj, jesteś chuda jak z Oświęcimia.
Teraz jest: zacznij jeść normalnie, strasznie źle wyglądasz, zrób coś ze sobą. A ja nie czuję, żeby w tym była troska. Z resztą skwitowałam to w ten sposób: wcześniej byłam gruba jak świnia, miałam tłuste dupsko, a potem byłam chuda jak z Oświęcimia. Powiedz mi, kiedy był ten moment, w którym moja waga była twoim zdaniem idealna? A on na to: chyba nigdy. A ja: właśnie tak myślałam.
Czuję się strasznie spięta, wcale nie czuję, by spadł mi kamień z serca tylko jeszcze gorzej, podle. Niby on się stara, ale … ja już nic nie wiem

[ADAM0]

[Echnaton]

Płonące łoże - to klasyka o przemocy!
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[ADAM0]

Echnaton - dzięki.

Macie jeszcze coś takiego;
może typowo o przemocy emocjonalnej?