Forum na temat przemocy w rodzinie

[Mayka]

Jestem już dość dojrzałą osobą, mam 15-to letniego syna, byłam też przez kilka lat w związku, w którym byłam regularnie bita, wyzywana, obrażana itp. Mój syn jednak nie był nigdy świadkiem tego zachowania (to nie była jego ojciec). Teraz, od kilku lat, próbuję odbudować swoje życie, między innymi realcje z synem. Ma on jednak skłonności do agresji i przemocy, jak na razie tylko czasami i nie zagraża to mojemu zdrowiu czy życiu, ale sama skłonność mnie przeraża. Czasmi też utrudnia mi funkcjonowanie w domu, stosując siłę, abym np. nie wyszła z domu, nie weszła do łazienki itp. Używa też wulgarnych słów wobec mnie i mojej matki, nie reaguje na żadne słowne prośby, nakazy, zakazy itp, kiedy jest wściekły. Kiedy próbuję mówić, co w związku z tym czuję (szkoła asertywności), odpowiada "a co mnie to obchodzi?". Nie będę tu opisywać wszystkich błędów wychowawczych, jakie popełniłam, dość się już z ich powodu nagnębiłam! Teraz najważniejsze jest aby coś z tym zrobić, nie chcę, żeby wyrósł na przestępcę, pomijając już fakt, że to bardzo utrudnia nasze relacje. Do psychologa, psychiatry w żaden sposób nie chce pójść, nie potrafiłam go ani namówić ani zmusić. Zresztą - rozmwiałam z terapeutką - powiedziała, że on sam musiałby chcieć, inaczej żadna terapia nic nie da! Nie wiem, czy oczekuję rady, ale może ktos ma podobne problemy i coś mi napisze?
_________________
Mayka

[dynamika]

Witaj,

Twoj syn ma zakodowany w glowie pewien sposob postepowania, nie wiem czy bedziesz to w stanie to teraz skutecznie zmienic, ale warto spobowac. Co mozesz zrobic to w daszym zyciu stosowac "kary naturalne" np jezeli dziecko zepsuje zabawke to nie krzyczymy na dziecko, ze zepsulo, tylko spokojnym glosem mowimy, ze sam zepsules, sam jestes sobie winny, nowej Ci nie kupie. Dziecko rozleje np puszke z coca cola, to nie kupujemy mu drugiej, tyo mowimy, ze sam rozlales wiec nie masz. Wszystko to spokojnym glosem, bez tonu karania.
Wtedy u dziecka powstanie wlasne doswiadczenie zyciowe - laczy on skutek - brak zabawki z przyczyna - wlasne zachowanie i tak sie uczy na wlasnych bledach.

Jego psychika prawdopodobnie zostala zbudowana na strachu przed popelnieniem bledu. Bardzo duzo zaczyna sie od tego, jaki stosunek mamy do bledow ktore popelniaja dzieci. Jezeli oczekujemy, ze beda bezbledne i kazde potkniecie albo ignorujemy, albo srogo za nie karzemy, to pozbawiamy dzieci bardzo waznej rzeczy - samodzielnej nauki na bledach. Wiem, ze rodzice by chcieli, zeby ich dzieci nie powtarzaly ich wlasnych bledow i czesto takie srogie podejscie stad sie bierze, ale podejscie do bledow dziecka ma krytyczne znaczenie. Albo dziecko bedzie sie miec na bacznosci ze strachu przed kara, z twojej strony, albo bedzie uwazac, bo samo wie, ze warto pomyslec zanim cos sie zrobi dwa razy. W pierwszej sytuacji decyzje dziecka kontrolowane sa z zewnatrz (grozba kary - strach przed Toba) w drugim przez samo dziecko na bazie jego wlasnych doswiadczen zyciowych. Jak zabraniamy popelniac bledow, albo za nie karzemy to pozbawiamy dziecko bardzo waznej rzeczy - wlasnego doswiadczenia i zastepujemy je strachem przed kara, skutkiem tego czesto jest psychika ktora obserwujesz.

Co mozesz robic to stosowac "twarda milosc" - ona sprawdza sie w kazdym przypadku, kiedy mamy do czynienia z osoba ktora zaangazowana jest w zachowania samodestrukcyjne. Pozwol dziecku zeby zycie go samo nauczylo - on jest osobnym czlowiekiem, Ty za niego zycia nie przezyjesz, zeby sie zmienic on musi dostac kilka bolesnych lekcji, ale nie od Ciebie tyko od zycia. Jak wpadnie w klopoty, to nie wyciagaj go z nich - pozwol, zeby odczuwal konsekwencje wlasnego zachowania - tylko wtedy je naprawde zmieni. Dla rodzicow to jest wyjatkowo trudne, ja wiem, ale zmieniajac go z zewnatrz raczej mu nie pomozesz, a wrecz przeciwnie .

pozdrawiam,
P
_________________
"Sukces mierzy sie tym jak wysoko dolecisz kiedy odbijesz sie od dna" General George Patton Jr.

[Mayka]

Dzięki. Trochę podobnie poradziła mi terapeutka w Paradni, żeby zwracać uwagę syna na konsekwencje jego postępowania. On ma faktycznie coś poprzestawiane w umyśle w kwestii odpowiedzialności (sama mam podobnie, od wielu lat borykam się z chorym poczuciem winy, które uniemożliwia realne spojrzenia na odpowiedzialność za własne czyny!), bo absolutnie NICZEGO nie chce przyjąć, że sam zrobił, a wszystkiemu "winni" są inni - najczęściej ja albo babcia. Czasem się zastanawiam, na ile to jest u niego świadome, a na ile nie (jak na przykład popchnął mnie na szafke i stłukła się w niej szyba, to twierdzi uparcie, że to MOJA wina, bo to JA ja stukłam! To tylko jeden z przykładów i nie wiem, na ile on w to naprawdę wierzy.
_________________
Mayka

[dynamika]