Forum na temat przemocy w rodzinie

[tarantella]

Witam,

Jestem dziewczyną, czy tam młodą kobietą, wchodzącą powoli w dorosłość, 22 lata.
Sympatyczna, ładna, inteligentna i ambitna... a mój chwiejny charakter to z pozoru zaleta, bo umiem się bawić, jak i być poważna gdy trzeba...
W głowie jednak mam wielki zamęt od dzieciństwa, rozstrzał między marzeniami o idealnym świecie a realiami. To wszystko ma swój urok, polubiłam siebie, swoje "dziwactwa", znam mechanizmy moich działań. Ba, spełniają się moje śmiałe życzenia. Chciałam, jak to większość "patologicznych" ludzi idealnego patrnera i się takowy zjawił... gdy ja:

- wypominam już od pierwszych dni bycia razem najmniejsze potknięcia,
- flirtuję na jego oczach z innymi, po czym mówię że to jest słuszny rewanż za jego kłamstwo sprzed miesiecy,
- mimo, że z wyglądu mi się podoba niesamowicie ("od pierwszego wejrzenia"), cały czas sugeruję mu, że podobają mi się nie bruneci (jak on), lecz blondyni
- mimo, że zawsze fascynowała mnie kultura jego kraju (jest z Francji), cały czas mówię, że nie lubię jego narodu
- jeśli popełnia błąd gdy rozmawiamy o polityce, geografii, o czymkolwiek, mówię mu że jest głupi, że inni mężczyni sa mądrzejsi
- mój chłopak nie miał przede mną żadnej dziewczyny i twierdzi, że kocha tylko mnie w swoim zyciu, ja jednak szydzę z jego "milostki" sprzed lat,
- sprawia mi satysfakcję fakt, że moge powiedzieć mu, że jest głupi, brzydki, że dla mnie może go nawet nie być na ziemi, a on i tak zadzwoni, napisze, przyjdzie do mnie i wybaczy,
- w poprzednim związku uderzyłam mojego chłopaka w twarz kilka razy

Dla mnie to jest chore. Wiem, że miałam zaburzone realcje z matką (krzyk i chłód), byłam od dziecka bardzo wrażliwa i wnikliwa, ale dziś swoją empatię wykorzystuję by manipulować i niszczyć. Nie przeszkadzało mi to w poprzednim związku, ale teraz naprawdę pojawiła się osoba, która odpowiada mi w .. 100%! A ja widzę, że choć on jest bez zarzutu, to ja nie wytrzymuję, "nudzę się" gdy nie płacze, nie cierpi... I jest mi źle. Byłam u psychiatry, ale chyba nie zauważył nic.
_________________
Tarantella

[maras]

Witaj

tak słowem wstępu kilka słów

wspomninasz że byłaś u psychiatry a zastanawiałaś się może nad konsultacją psychologiczną ?


pozdrawiam
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[tarantella]

Właśnie wybrałam psychiatrę myślac, że jesli moje zachowanie jest wynikiem nie tylko wychowania, ale jakichś bardziej biologicznych (biochemicznych) przyczyn, to psychiatra najwięcej mi pomoże, że to takie "2w1" lekarz i psycholog...
Obawiałam się, że psycholog zlekcewazy ewentualne proedyspozycje do chorób "wrodzonych", że nie pomoże mi, bo w realcjach z obcymi czy obojętnymi mi uczuciowo ludzmi nigdy nie przejawiam agresji, nie okazuję anormalności.
_________________
Tarantella

[Fifiola]

Zachęcam do poczytania, czym różni się psycholog od psychiatry. Podkreślam jednak, że zarówno psychiatra jak i psycholog zajmują się przyczynami ludzkich zachowań, niezależnie od tego jakie one są. Tylko potem sposoby oddziaływania na te zachowania są inne.
tarantello, myślę, że warto, żebyś wybrała się do psychologa. Pozwoli Ci to spojrzeć na siebie i swoje życie obiektywnie. Pewnie dojdziesz też do przyczyn swoich zachowań.
Pozdrawiam serdecznie

[tarantella]

Problem w tym, że wiele czasu analizowałam swoje i innych zachowania, czytałam o zjawiskach koluzji, mechanizmach obronnych, wszystko się zgadza. Tu nie chodzi o szukanie przyczyny, bo zawsze sa złożone i to nie problem w tym przypadku je określić, tak sądzę, problemem jest to, że to jest silnejsze ode mnie, że znajduję w tym chorą satysfakcję, zabawę, spełnienie i to z każdym rokiem postępuje. I dzieje się to świadomie. Pojawia się w głowie "wizja", że on jeśłi kocha, to zniesie wszystko, a jak nie zniesie, niech "wynosi się" z mojego życia. I tak kolejne granice sama przekraczam. Porównać to moge do pragnienia jedzenia słodkiego czy poszukiwania wrażeń seksualnych - można to tłumić, ale kto chce to robić? Naprawdę, w 100% tak to czuję i wątpię, że cokolwiek to zmieni.. prócz leków. Ale wszystkie leki z grupy antydepresantów, jakie brałam, sprawiały że sie "wycofywałam" ze świata.

Tak naprawde chciałabym po prostu wiedzieć, czy znacie przypadki że ktoś bez większego bólu przestał krzydzić bliskich??? Na kazdym forum widzę słowa "uciekajcie przed takimi", tak, jakby szanse na stanie się zdrowo kochającym cżłowiekiem były rzędu 1% ...
I druga rzecz, czy agresja i nadpobudliwość seksualna u kobiet to bardzo rzadkie zjawisko, czy to jedynie mit o naszej wrodzonej łagodności?

Dziękuję za odpowiedzi
_________________
Tarantella

[Echnaton]

Na tym forum wielokrotnie padały słowa, ze krzywdzenie innych prowadzące do agresji słownej bądź czynnej powinno być powstrzymane. To pierwszy warunek wyjścia z przemocy. Drugim to terapia. bez terapii trudno mówić o wyjściu z przemocy. Ponieważ wiele osób pojawiających się na tym forum doznaje ostrej przemocy stad i rady - "uciekaj jak najdalej". To zmierza do zatrzymania przemocy i szukania ratunku dla siebie i dzieci.
Wydaje się, że na kobiecość i męskość można patrzeć jak na dwie strony tego samego medalu, nierozerwalnie ze sobą związane, uzupełniające się wzajemnie, tworzące nierozerwalna całość. W sensie psychologicznym zostaliśmy stworzeni aby wzajemnie uczyć sie od siebie wielopłaszczyznośći we wspólnym istnieniu. Przyjęło się określać pewne zjawiska jako bardziej męskie a inne jako bardziej kobiece. Jeśli określimy osobę jako przebojową, arogancką i bezwzględna to większość z nas określi to jako typ męski. Jeśli natomiast przedstawimy takie cechy jak wrażliwość, emocjonalność i opiekuńczość to większość z nas dostrzeże w tym typ kobiecy. W rzeczywistości, skrajne stereotypowych mężczyzn i kobiet jest niewiele, a wszyscy stanowimy typy pośrednie gzie poszczególne role i przekonania mieszają sie ze sobą osiągając niepowtarzalny a przez to ludzki wymiar.
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[tarantella]

Bardzo dziękuję.

Mam jeszcze pytanie - do kogo powinnam tak naprawdę iść, czy powinnam iść sama, czy może z partnerem (on nie widzi problemu i obwinia siebie, ale wspierałby mnie na pewno). Czy to nie jest za wcześnie? Choć faktem jest, że już poniżyłam go przed całą rodziną, przyjaciółmi a nawet doprowadziłam do konfliktów z pracodawcą i zwonienaz pracy :/ Chciałabym by on też dostał wskazówki jak się zachowywać wobec mnie.
Najbardziej boję się tego, że będę musiała podać nazwisko i mieć to w papierach. Czy istnieje możliwość anonimowych spotkań gdzieś na Dolnym Śląsku nawet, jeśli będą one droższe?
_________________
Tarantella

[rozwazna]

:roll: ratunku ...dziewczyno..powinnas w te pedy do psychiatry.Ty to tak jak moja corka...wyraznie samopoczucie sie jej polepsza jak ponawyzywa,ublizy.Robisz krzywde temu czlowiekowi.Najpierw sie lecz..pozniej szukaj partnera...a nie odwrodnie,Skopiesz kogos psychicznie i jeszcze chcesz aby ci taki pomagal.Do lekarza marsz...

[dynamika]

[tarantella]

[Fifiola]

Tarantello,najgorsze co możesz zrobić to diagnozować samą siebie. Tak nie można!
Nadal proponuję wizytę u psychologa. Jedna pewnie nie wystarczy, ale dostaniesz już jakieś informacje na swój temat.
Pozdrawiam serdecznie.