Forum na temat przemocy w rodzinie

[Alicja]

Chciałabym poruszyć temat wyuczonej bezradności ponieważ wydaje mi się, że podobnie jak u mnie, jest to klucz do zrozumienie większości zachowań osób doznających przemocy w rodzinie.
Myślę, że część z was nawet nie jest świadoma, że to ma syndrom wyuczonej bezradności. Ja dowiedziałam się o tym dopiero dzisiaj. Do tej pory nie mogłam zrozumieć dlaczego, jak były mąż mnie pobił, to nie zgłosiłam tego nawt na policję. Cały czas obwiniam się za to i za wiele innych rzeczy. Teraz wiem, że potrzebuję pomocy specjalisty, sama sobie z tym nie poradzę.

Pozwoliłam sobie przytoczyć urywki artykułów dotyczace syndromu wyuczonej bezradności

"Definicja wyuczonej bezradności
Wyuczona bezradność jest ogólnym terminem wprowadzonym przez M. Seligmana. "Bezradność jest stanem wyuczonym, wytworzonym przez narażenie na szkodliwe, nieprzyjemne sytuacje, w których nie ma możliwości ucieczki lub których nie da się uniknąć. W demonstracjach eksperymentalnych, które ujawniają analogiczne skutki u ludzi jak i u zwierząt, powtarzające się, niemożliwe do uniknięcia emitowanie wstrząsów względem psa wytwarza u niego pewien rodzaj patologicznej bezradności do tak skrajnego stopnia, że nawet kiedy zwierzę ma możliwość ucieczki, to z możliwości, o której mowa, nie skorzysta" (A.S. Reber, 1985, s. 319)."

"Wyuczona bezradność oznacza niejako "programowe" zatrzymywanie przez jednostkę swoich działań na skutek pojawienia się nawet banalnych problemów. Człowiek przygląda się im i... czeka aż przybędzie ktoś, kto wybawi go z kłopotu. Jest to sytuacja małego dziecka, które spodziewa się pojawienia matki i ta zmieni mokrą pieluchę. Określając rzecz bardziej naukowo: wyuczona bezradność oznacza stan unikania podejmowania decyzji oraz stan unikania aktywności z powodu nie stwierdzania związków między własnymi decyzjami i własną aktywnością a zachodzącymi zmianami w otaczającej rzeczywistości.
Wyuczona bezradność stała się tak powszechnym zjawiskiem, że aż nie zdajemy sobie z tego sprawy. Oczywiście, że ponosimy z tego powodu przeogromne straty. Wcale nie mam na myśli strat w sferze ekonomicznej, z winy ludzi odpowiedzialnych za gospodarkę, nie potrafiących podjąć żadnej decyzji. Straty powstają w twojej rodzinie, w rodzinach was wszystkich. "

"Syndrom wyuczonej bezradności
Wyuczona bezradność jest poddaniem się, zaprzestaniem działania, które wynika z przekonania, że cokolwiek się zrobi, nie będzie miało żadnego znaczenia.
Leonora Walker, badając przez wiele lat zachowanie kobiet - ofiar przemocy w rodzinie, wykazała, że nie zawsze godziły się na złe traktowanie ze strony partnera. Na początku, gdy pojawiły się akty przemocy, podejmowały różne działania mające wpłynąć na zmianę sytuacji ("od prośby do groźby"). Dopiero gdy nabierały przekonania o nieskuteczności swoich zabiegów, rodziło się w nich poczucie bezradności. Ofiara uczy się bezradności, gdy spostrzega, że nie ma związku między jej zachowaniem a atakami agresji ze strony partnera. Cokolwiek by zrobiła, nie da jej to gwarancji bezpieczeństwa, nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć. Ofiary często mówią: nic nie było w stanie go zadowolić, zawsze znalazł się dowód na moją nieporadność, czy głupotę. Uczą się, że wszystkie podejmowane przez nie działania są nieefektywne, nie mają żadnego sensu.
Wyuczona bezradność to jeden z podstawowych objawów występujących u osób doznających przemocy"

Zainteresowanych odsyłam do bardzo ciekawego artykułu w piśmie
Niebieska Linia, nr 5 / 1999
"Aby chciało się chcieć"
na stronie http://www.pismo.niebieskalinia.pl/index.php?id=123

Pozdrawiam[/url]
_________________
Alicja

[Mitsubishi6]

Wszystko to bardzo ładnie się czyta, ale pytanie: skąd człowiek uczy się tej bezradności? Znam wielu ludzi i powiem szczerze, nie obrażając nikogo, ale Ci których życie nie oszczędza nie pozwala sobie na to, aby dochodziło do takich sytuacji jak np. bycie bitym(ą). Osoby "chowane pod kloszem" nie potrafią sobie poradzić w samodzielnym życiu. Do pewnego momentu decyzje podejmowali za nich rodzice, aż tu nagle zmiana i trzeba nauczyć się je podejmować samemu. Nie każdy to potrafi i często jest tak, że spada to na osobę z którą jesteśmy związani. A ta, o ile sprytna potrafi to wykorzystać.
_________________
GG 5115100

[Trissi]

Cykl przemocy i wyuczonej bezradnośi nie bierze się z nikąd. Można nie dostrzegać działań rodziców, rodzeństwa lub pierwszych młodzieńczych i pierwszych związków, które mają ogormny wpływ na to czego będziemy szukać nieświadomie. Dlatego uważam za bardzo ważną psychoterapię oraz czytanie jak największej ilości literatury, która może pomóc uzyskać świadomośc i kontrolę nad własnym życiem.

Nikt nie ma prawa do wykorzystywania słabości, jeśli to robi nie jest wart uwagi. Nazwałabym to nie sprytem, a podłością. Normalny, wartościowy człowiek, który widzi, że coś jest nie tak z drugą osobą, ma problemy z podejmowaniem decyzji lub unika podejmowania działań będzie próbował rozmawiać i dojść do problemu, spróbuje pomóc, a nie wykorzystać. Tak przynajmniej wg. mnie powinno być z bliskimi osobami, czyli takimi, z którymi chcemy, by uczesniczyły w naszym życiu.
_________________
I am not your senorita I don't aim so high In my heart I did no crime.

[Alicja]

"„Znam wielu ludzi i powiem szczerze, nie obrażając nikogo, ale Ci których życie nie oszczędza nie pozwala sobie na to, aby dochodziło do takich sytuacji jak np. bycie bitym(ą). Osoby "chowane pod kloszem" nie potrafią sobie poradzić w samodzielnym życiu. "

Może masz rację, ale ja nie jestem osobą chowaną pod kloszem. W innych dziedzinach życia (poza rodzinnym) radzę sobie bardzo dobrze. Myślę, że "wyuczona bezradność" pojawiła się u mnie z czasem. Na początku walczyłam, wzywałam policję, chodziłam do różnych ośrodków pomocy - jednak nie spotkałam się tam z takim wsparciem jakiego oczekiwała lub potrzebowałam. Po tych wizytach czułam się coraz gorzej ponieważ konkluzja była taka, że sama muszę podjąć właściwe kroki i poradzić sobie ze swoim problemem. A ja nie potrafiłam!! Jak miałam podjąć samotną walkę z nieobliczalnym łobuzem, który za nic ma prawo. On czuł się coraz bardziej bezkarnie z powodu opieszałości instytucji sądowych – nawet podjął leczenie psychiatryczne, żeby mu nic nie zrobili a ja była coraz bardziej zastraszona. Żeby podjąć właściwe kroki musiałabym uciec z domu zabierając ze sobą dwunastoletniego syna i prawdopodobnie zmienić pracę. To wszystko mnie przerasatało.
Czułam się coraz bardziej osamotniona, coraz mniej wierzyłam, że uda mi się wyrwać z tego impasu aż w końcu poddałam się.
_________________
Alicja

[Wild]

[Maga]

Mnie powoli też ogarnia zniechęcenie i opuszcza wola walki.. po jutrze zostałam wezwana do prokuratora w związku z moją skargą na męża. Idę bo muszę ale zupełnie bez wiary w sprawiedliwość, idę z poczuciem że prokurator w końcu chce to umorzyć i mieć z głowy...

[Agata24]

Ja też. Nie mam już siły, totalny marazm. Kolejna sprawa w sądzie okontakty z dzieckiem - wg niego 2-3 razy w tyg. to za rzadko, żąda miesiąca wakacji itd. Ponadto - zero szans na odzyskanie pieniędzy, negocjuje ze mną jakieś ochłapy, czyli parę rzeczy, które ewentualnie może mi oddać .. nie mam ochoty na takie życie. Nic nie mogę i nieprawdą jest, że mamy wpływ na siebie. Nie mamy, skoro cały czas, bez chwili wytchnienia jesteśmy poddawane bodźcom z zewnatrz- od niego - jak spadający kapeć z ksiązki "kochać za mocno" ... Nie ma szans na zbudowanie siebie, gdy się lata od sądu do sądu, Dziewczyny, pozdrawiam Was. te, które jeszcze nie odeszły, niech wiedzą, że to, co najgorsze, zaczyna się potem.
_________________
Agata

[Maga]

Mnie to już tylko chce sie płakać.
Wczoraj w skrzynce miałam awizo na dwa polecone z sądu albo prokuratury, jeszcze nie odebrałam bo sie boję...

[Anett]

a mnie dopadło to wszystko.

- nadgorliwi rodzice
- toksyczna szkoła w której uczniowie i nauczyciele byli przeciwko mnie, wychowawczyni nazywała zerem i mówila ze nawet do zawodówki sie nie nadaje.
i bycie prawie 10 lat z chlopakiem który nie chciał ale przejął cechy ojca który bił krzyczał i biegał za nim i jego rodzeństwem z nożem.

ale nie poddałam sie, przez te wszystkie lata uczyłam sie byc optymistka i wiecie co? moznaby powiedziec ze wygralam zycie bo mam dzis wykształcenie mgr oraz chlopaka do tańca i różańca.

ale jednak coś mi zostalo z tamtych lat.
niska samoocena zmiany stanu zaufania i pewnosci czy napewno mnie nie skrzywdzi np kłamiac etc. czasem dopada mnie płacz zniechecenie do życia i potrzeba porządku przeszłości. od lat chciałam wybrac sie do psychoterapeuty ale nie wiem gdzie. czy ktoś ma jakies namiary.?

moja bezradnosc uwidoczniła sie mimo wszystko nawet teraz w obecnym życiu. to jest moja praca w banku gdzie doświadczam prawie mobingu. zreszta nie tylko ja.



czy tak juz bedzie zawsze, ze jak jedno sie skonczy zacznie sie cos innego?

[dynamika]

[Echnaton]

jeśli ktoś chce zostać mistrzem świata musi dużo trenować! Podobnie z wyuczona bezradnością, jeśli sie uczymy z nią postępować, radzić, walczyć to...pewnego dnia przemienia sie w nabyta pewność. czego wszystkim życzę!
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[Trissi]

Bezradność wcale nie się tak łatwo pozbyć. Często do mnie wraca, już ją rozpoznaję, więc i wygrywam. Mam wrażenie, że trzeba cały czas mieć siebie na baczności, by nie popadać w nią ponownie. Panuję nad nią, ale wraca, to dość wkurzające.
_________________
I am not your senorita I don't aim so high In my heart I did no crime.