Forum na temat przemocy w rodzinie

[nieszka2000]

Mój partner stosuje przemoc i zaniżaja moje i tak niezbyt wysokie poczucie własnej wartości wyniesione z dzieciństwa i nieudanych związków (w tym poprzedni z psychopatą zakończony jego samobójstwem), porównuje i nierzadko w złości "sprzedaje" teksty o jakich nie umiem zapomnieć. Chyba to niezłe błędne koło, bo z tak niską samooceną łatwo wpędzam się w kolejne dołki i napędzam machinę myślenia o sobie w kategoriach nieudacznika i brzydactwa.. Samopoczucie przekłada się na relacje z innymi - po prostu widać to po mnie na każdym kroku..to jakaś samospełniająca się brednia Co się z tym robi? Chodzę do psychologa, ale jakoś tego tematu głębiej rozpracować nie umiem.. Co mogę zrobić, żeby zniechęcić narzeczonego do gadania takich bzdetów? On podjął leczenie psychologiczne w związku z przemocą, stara się i chodzi na terapie, ale nadal dochodzi między nami do słownych przepychanek, i wtedy dowiaduje się że nikt by mnie nie chciał, jestem "papudrakiem". Rozumiem, że leczenie jego i moje to długotrwały proces, ale chciałabym spojrzeć na siebie z większą miłością i nie myśleć, że muszę tego szukać gdzie indziej

[Echnaton]

Terapia ma to do siebie, że przynosi efekt po dłuższym "zażywaniu" - co słusznie zauważyłaś. Pewnie jeszcze wiele wody upłynie zanim zaczniecie żyć tylko w miłości i szacunku dla siebie. Wydaje się, że nie przegadałaś tego tematu, nie bardzo wiesz jak reagować, co robić, co wolno a czego niekoniecznie trzeba używać. Nie wiem do jakiego psychologa chodzisz, czy korzystasz z terapii grupowej i czy Twoja terapia jest nastawiona na wychodzenie z kręgu przemocy czy raczej na ogólną poprawę Twojej psychicznej postawy. Może warto o swoich wątpliwościach i nie tylko wątpliwościach porozmawiać ze swoim psychologiem?
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[nieszka2000]

Moja terapia zaczęła się jeszcze przed poznaniem narzeczonego, to pewnie dzięki niej w ogóle się z kimś związałam i zaufałam.. niestety znów nie do końca dobrze ulokowałam swoje uczucia, lecz tym razem jest to mniej destrukcyjne i widzę realne szanse na wyjście z przemocy. Dziwne, zawsze uważałam się za mądrą dziewczynę, a w obliczu uczuć głupieje zupełnie..
Chodzę do psychologa prywatnie, wcześniej po samobójczej śmierci poprzedniego chłopaka odbyłam dwie sesje w ośrodku interwencji kryzysowej. Psycholog jest bardzo miły, nie potrafię oceniać kompetencji i nie chcę, dobrze się dzieję, czuję poprawę, ale sposób prowadzenia terapii jest inny niż zawsze sobie wyobrażałam - sama dochodzę do różnych wniosków, czasem mam wrażenie że on nic nie rusza i czeka co wymyślę
Wiem, że muszę sama się mocno poskładać..strasznie opornie mi idzie.. Ale nie sądziłam, że osoba która kocha może mi to utrudniać zamiast - z założenia - wspierać, ot co z deszczu pod rynnę..
Ale z psychologicznego punktu widzenia to pewnie nic nowego..

[Echnaton]

Może warto poszukać terapii grupowej? I takiej, która zajęłaby się Twoją podatnością na przyciąganie przemocowych partnerów. Osobiście uważam, ze terapia indywidualna poparta grupowa terapia dla osób doznających przemocy jest właściwa drogą.
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[Marysia"]

nieszko

[nieszka2000]

Marysiu.. Bardzo dziękuje za odpowiedz! Echnatonie, Tobie również dziękuje, że spojrzeliście na mój problem. Potrzebuję takich słów i takiego zainteresowania, bo już wpadałam w poczucie, że tuptam w miejscu i w lekkie poczucie beznadzieji

[kulerzynka]

Nieszko, witaj serdecznie
Jak się czujesz dzisiaj?

Pozdrawiam
Ania
_________________

[nieszka2000]

Dzięki Aniu za pamięć
Czuje się dobrze, od kiedy Mariusz chodzi na terapię zauważam masę pozytywów i nabrałam nadziei.. łatwiej mi na ten tak zwany "co dzień". Oczywiście wiem, że to długa droga, ale terapeuta Mariusza - psychiatra poniekąd - jest rewelacyjny, wzbudził jego zaufanie i umiejętnie z nim pracuje. Bardzo to optymistyczne. Ja też chodzę na psychoterapię jeszcze po poprzednim związku i też się zbieram do kupy.
Oczywiście wciąż śledzę forum, zastanawiam się czy moje doświadczenia mogłyby komuś pomóc, ale chyba jeszcze za wcześnie na happy endy tfu, nie zapeszam
Czekam po cichu na "Kto?" i zastanawiam się dlaczego nie pisze i tak coś czuje, że sobie dziewczyna radzi
Długa droga przed nami Wsparcie to taka potrzebna rzecz!

[kulerzynka]

[nieszka2000]

cholerka skasowałam niechcący cały swój wywód i muszę jeszcze raz..
nie umiem pogodzić się z własną decyzją o dawaniu szans mojemu narzeczonemu.. najmniejszy odchył od normy w jego zachowaniu powoduje u mnie złość - w sobotę właśnie miałam taką sytuację, która znów skończyła się szarpaniem i upokorzeniami z jego strony. Ja już tego nie mogę dłużej znosić, nie daję rady.. zaczynam go chyba nienawidzić.. Najtrudniej mi skończyć ten związek, dlatego, że on u mnie mieszka i dopiero remontuje kupione własne mieszkanie, w którym poniekąd mieliśmy mieszkać razem.. Przecież nie wywalę go na bruk
Myślę porozmawiać z nim - powiedzieć, że nie widzę szans dla naszego związku i że chcę żeby wyprowadził się jak już skończy się remont - nie wiem czy da radę, bo on wciąż uważa, że wystarczy mnie przeprosić, zrobić "psie wzroczki" i mi przejdzie, bo przecież nic wielkiego się nie stało a tak w ogóle to całą drakę sama wywołałam. W sobotnim amoku stwierdził, że się nie wyprowadzi i już!
Mam tego wszystkiego szczerze dosyć, nie dam rady z nim dłużej, mimo, iż uczucie dla niego miała naprawdę wielkie i doceniam masę pozytywów..
W najbliższy piątek nasza rocznica -cóż za niefart, że znów trafiłam na faceta z poprzekładanymi klepkami, ja chyba tak już muszę mieć

[kulerzynka]

Nieszko, bardzo ważne jest Twoje dobro w tym związku
Każda decyzja będzie dobra, jeśli uznasz że jest dla Ciebie dobra
nie zmuszaj się do niczego- bo nie musisz
jestem z Tobą
:*
Ania
_________________

[nieszka2000]

dostaję małpiego rozumu, ja taka nie jestem.. czuję że nie daje rady, złość do niego nie pozwala mi doczekać jego ewentualnych zmian na lepsze, tym bardziej, że on wciąż swoje nie chce w taki sposób żyć

[kulerzynka]

[nieszka2000]

Wczoraj zakończyłam mój związek. Epizody wciąż się powtarzały, nie umiałam zapomnieć poprzednich a już pojawiały się kolejne. Na koniec, gdy musiałam pójść do szpitala z powodu choroby brzuszka (dożywotniej) mój już Ex dorwał się do komputera i szukał sobie *** ogłoszeń. Nie wiem czy skorzystał, czy robił to wcześniej ale to już było dla mnie za dużo. Gdy go o to zapytałam, odpowiedział kolejną awanturą. Dosyć!
Przede mną ciężkie dni- nie dość że kolejne trudne leczenie flaków, to jeszcze leczenie złamanego serducha. Wiem, że postąpiłam dobrze. Czuję, że będzie lepiej ale musi minąć jeszcze trochę czasu. Mam nadzieję, że po raz kolejny nie zwiążę się z przemocowcem-muszę rozwiązać również problem moich skłonności i damsko-męskich wyborów, skoro tak często zdarza mi się trafiać na głupoli. Będę śledziła jednak forum i Wasze porady. Za wszystko miłe czego od Was doświadczyłam - bardzo dziękuje.
Zbieram się do kupy! Życzcie mi powodzenia

[nieszka2000]

ps. uppsss - użyłam zakazanego słowa oczywiście wiadomo jakich ogłoszeń sobie szukał, prawda?