Forum na temat przemocy w rodzinie

[basia-aa]

Nie mam rodziny, więc nikt mnie nie zawiódł nie dając oparcia. Swoją drogą jestem pewna na 100%, że miałabym wsparcie ze strony mojej mamy.
Dlaczego Wasze tak postępują? Osoby, które zawsze powinny Was wspierać i pomagać?
Pamiętam rozmowy z terapii. Dużo mówi się o tym, jak większość z nas jest wychowywana. Kobiety i ich rola w małżeństwie. Stereotyp Pana i Władcy oraz nasza rola poddańcza. Jako małe dziewczynki mamy się wdrażać do konkretnych ról by być dobrą żoną i matką. Potem w przyszłości pracujemy na dwa etaty: praca zawodowa i praca w domu. Zarabiamy pieniądze, sprzątamy, gotujemy, pierzemy itd. taki atrakcyjny robot domowy, z którym dodatkowo można uprawiać seks
W grę jeszcze dochodzi wiara, najczęściej katolicka, gdzie też nie jest ciekawa rola kobiety.
Stereotypy, w których większość z nas jest wychowywana i większość z nas tak wychowuje kolejne pokolenie.

Przykro mi, że nie znalazłyście oparcia w rodzinie. Szczęściem w nieszczęściu jest to, że teraz dopiero poznajecie swoich przyjaciół. Jedna moja znajoma ma świetny opis gg cyt. "W naszych nieszczęściach poznajemy przyjaciół. W nieszczęściach przyjaciół poznajemy siebie."

[Echnaton]

Czyli wniosek z tego jest jeden - wyjść z kręgu oddziaływania przemocy - i nauczać wszystkich, że prawa kobiet i mężczyzn są takie same albo podobne, że stereotypy można włożyć między stare książki a żyć nowocześniej. Nauczać profilaktyki wychowania zgodnego z duchem postępowej nauki i duchem czasów....
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[basia-aa]

Raczej inny wniosek. Byśmy te stereotypy nie przenosiły na własne dzieci. Takich stereotypów nie uczyła mnie moja mama. Dla niej duże miało znaczenie, bym jako dziewczynka nie czuła się gorsza ze względu na płeć. Może to dzięki niej, łatwiej wychodzi się się mi z przemocy, łatwiej walczyć, łatwiej żądać pomocy od instytucji? Kto wie?
Bynajmniej ja nie zamierzam się poddawać i chcę tylko jednego: normalnie żyć bez przemocy.

[m.m.]

[m.m.]

[Paskowana]

Mi się wydaje, że wszystko, co mogę powiedzieć na temat: co by było gdyby... pryśnie w chwili, gdy zacznie się dziać. Niby jestem istotą ludzką, odróżniającą się od zwierzęcia umiejętnością empatii i paroma innymi elementami... I właśnie, ta zdolność empatii sprawiła, że jestem tam gdzie jestem... i bardzo mi tam źle, ogromnie cierpię. Nie pamiętam, od kiedy tam jestem, wiem tylko, że jest coraz więcej osób, które ten przysłowiowy 'gwóźdź do trumny' przybijają.

Myślę, że nie potrafię odróżnić rzeczywistości innej, niż z perspektywy ofiary. Jako dziecko byłam molestowana sexualnie. Lata leczenia psychiatrycznego. 2 próby samobójcze. Szpital psychiatryczny. W domu mogłam się pokazać tylko 'raz za kiedy', nie za długo, bo tatko był niezadowolony. A był niezadowolony z mojej obecności, odkąd 'przestałam mu pozwalać' mnie dotykać. Więc za karę.

Co roku popełniałam coraz gorsze błędy. Upodlałam siebie choć wcale tego nie chciałam. W końcu trafiłam na ojca mojego dziecka - nie jest moim mężem, bo ma już żonę. Podobno lata temu wyrządziła mu wiele krzywd. Nie mogę pojąć, i pewnie nigdy nie pojmę, jak mogłam popełnić tak głupi, zupełnie baz rozumny, błąd - dać się namówić na dziecko... Żona wróciła. Ja wyleciałam. Skończyłam na bruku w ciąży. Nie mam dokąd pójść, ponieważ odkąd ojciec się dowiedział, że mnie tamten wywalił - wszczął procedurę wymeldowania mnie.

W domu piekło - matka wydzwania i prosi, abym nie poruszała 'tamtych' spraw bo kto będzie ją utrzymywał... a ja mieszkam kątem u obcych ludzi. Bez grosza. Załamana. Porzucona. Bez nawet - rzeczy osobistych...

Nigdy nie czułam się kochana. Co ja sobie wyobrażam n/t? Nie mam pojęcia, jak to powinno być. Czy w ogóle to istnieje? I tak naprawdę, szczerze, pewnie nigdy sama nie kochałam - bo jak mogłam nie mając pojęcia, co to znaczy, jak to jest.

Dla mnie to słowo wyuzdane, wyolbrzymione i wyzute z wartości. Taka przykrywka, aby wytłumaczyć czyny drugiego człowieka. Posługiwałam się tym słowem czasami w życiu - ale nie mam pojęcia, co tak naprawdę czułam, gdy go używałam. Kochać to dla mnie być zależnym, upokarzać się, poświęcać... dawać.

Dlatego strasznie, ale to potwornie boję się, że będę złą matką. Jak nauczę dziecko kochać?

[Paskowana]

Przepraszam, jeszcze jedno

Nie jestem mimo wszystko w stanie przestać mieć nadzieję, że się ocknie - ojciec dziecka... Jak mogę jego winić - to moja nadzieja, nie jego...
Godzinę temu, po wielu perypetiach odzyskałam dostęp do naszego wspólnego konta... patrzę na historię transakcji... szasta kasą to raz a drugie - w miejscowości pobytu żony...
Pobiegłam do łazienki - nie bardzo pamiętam, co się ze mną działo... jakbym się zupełnie zatraciła w rozpaczy.
Mija godzina a ja co pięć minut zaglądam na mejla... w NADZIEII... kto jest głup? JA.

[mgrabas]

Paskowana, możesz przestać być ofiarą
możesz zacząć być człowiekiem wolnym - wolnym do miłości siebie i innych
ta przemiana zaczyna się od wyboru: kim wybieramy być!!!
właśnie tego można uczyć innych - własnym przykładem!
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[Paskowana]

co oznacza być wolnym od miłości siebie i innych?
słowo 'wolność' mnie przeraża i kusi jednocześnie.
skąd mam wiedzieć, że uda mi się być wolną?
ba, skąd mam wiedzieć, że jestem wolna?
a jeśli ja już 'urodziłam' się patologiczna?

[mgrabas]

wolnym do: miłości siebie
i dopiero wtedy do miłości innych
taka jest kolejność
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[Paskowana]

a przepraszam, źle przeczytałam tylko nadal nie rozumie, co to oznacza, co przez to rozumiesz - przez bycie wolnym. i co to ma wspólnego z możliwością odczuwania miłości do siebie czy innych.

[mgrabas]

miłość to nie jest odczuwanie, miłość to jest postawa
człowiek wolny kieruje się odpowiedzialnością, wybiera nie mniejsze zło, ale większe dobro, nie ucieka od problemów, ale podejmuje decyzje i w nich trwa, bez względu na naciski innych
nie tylko nie daje się zwariować, ale daje swoją postawą dobry przykład innym jakim być człowiekiem bez względu na wszystko i pomimo wszystkiego
tego Ci życzę i Twojemu Dziecku!
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[Paskowana]

Skąd mam wiedzieć, że podejmuję słuszną decyzję, gdy wszystko wkoło temu przeczy?
Skąd mam wiedzieć, co jest słuszne a co nie?

[mgrabas]

sumienie i rozum powinny nas prowadzić, a nie emocje
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[marta 25]

Mariusz .. analize milosci jako postawy- jak z uporem twierdzisz- juz przerabialismy . Jednoczesnie jest to miejsce Twojego problemu.. tj od tego miejsca dalsza konstrukcja Twojej logiki jest obarczona bledem.
Masz problem z blokada uczuc.
Mariusz.. nigdy nie byłam w Nowym Jorku .. ale mniej wiecej wiem jak NY wyglada / filmy, zdjecia, reportaze, plan miasta / Podobnie jest u Ciebie z uczuciami - wiesz / mniej wiecej / jak uczucia - ich ekspresja - wygladaja , wiesz, ze istnieja ale nie potrafisz ich poczuc.
Mniej wiecej to za malo aby poczuc sie w NY jak u siebie , mniej wiecej wiedziec, ze istnieja uczucia bo inni je demonstruja, mowia o nich- to za malo aby czuc.
Probujesz uczucia intelektualizowac / zamiana uczuc na postawe/ .

U zdrowych emocjonalnie dojrzalych ludzi mysl koncowa a co za tym idzie czyny sa wypadkową intelektu i uczuc.. "serce dziewczyny ORAZ szkielko i oko ". Samo serce albo samo oko nieuchronnie prowadzi do dychotomii postrzegania, razaco nadmiernej inelektualizacji i w konsekwencji manipulacji i sztywnego samooklamywania siebie, glownie siebie. Poczytaj Lowena .
Milosc to uczucie a nie postawa.



http://pl.wikipedia.org/wiki/Emocja