Forum na temat przemocy w rodzinie

[leni56]

Amnezja dysocjacyjna, Zaburzenie dysocjacyjnej tożsamości, Zaburzenia depresonalizacji


Zaburzenia dysocjacyjne

Zaburzenia dysocjacyjne są uważane za obronę przed nietolerowanym lękiem i innymi trudnymi przeżyciami powstałymi w sytuacji traumatycznej (Spiegel i Cardena 1991).

■Amnezja – Utrata pamięci jako reakcja na zdarzenie traumatyczne.
Występuje u 7% populacji (Ross 1991).
Może wpółwystępować z konwersją, pourazowym zaburzeniem stresowym, smaokaleczaniem, i dysfunkcją seksualną.
Występuje częściej w czasie wojen niż w czasie pokoju. Cierpią na nią w większości meźczyżni niż kobiety. Częściej ludzi młodzi niż starsi.

■ Depresonalizacja – Doświadczenie oddzielenia się od własnego umysłu lub ciała.
Występuje u 2,4% populacji (Ross 1991)
Może współwystępować z depresją, hipochondrią , narkomanią, zaburzeniem stresu pourazowego , lękiem panicznym, fobią (Simeon i i 1997).

■ Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości – polega na utworzeniu odrębnej tożsamości – występują przynajmniej dwie tożsamości, które działają niezależnie od siebie.
Występuje u 0,2% populacji (Ross 1991).
Wśród populacji osób przebywających w szpitalach psychiatrycznych stanowi 5%.


Zaburzenia dysocjacyjne
Etiologia-wyjaśnienie psychoanalityczne i behawioralne


Wobec wszystkich zaburzeń dysocjacyjnych stosuje się podobne podejście. Zasadą jest przywrócenie do świadomości przykrych emocji doznanych podczas wydarzenia traumatycznego.
Używa się hipnozy w celu odtworzenia stanu emocjonalnego, w którym pacjent był podczas wydarzenia traumatycznego (Eich 1995). Czasem wspomaga się wprowadzenie pacjenta w stan hipnozy użyciem leku (Amytal).
W efekcie odtworzenia stanu emocjonalnego podczas wydarzenia traumatycznego pacjent przeżywa emocje, które odrzucił, ale równocześnie uświadamia sobie, że zagrożenie np. maltretowaniem lub innego rodzaju np. wykorzystanie seksualnym należą do przeszłości i obecnie nie istnieją.


Leki anydepresyjne i antylękowe redukują objawy zaburzeń dysocjacyjnych.


Zaburzenia dysocjacyjne
Terapia psychologiczna + farmakologiczna


Wobec wszystkich zaburzeń dysocjacyjnych stosuje się podobne podejście. Zasadą jest przywrócenie do świadomości przykrych emocji doznanych podczas wydarzenia traumatycznego.
Używa się hipnozy w celu odtworzenia stanu emocjonalnego, w którym pacjent był podczas wydarzenia traumatycznego (Eich 1995). Czasem wspomaga się wprowadzenie pacjenta w stan hipnozy użyciem leku (Amytal).
W efekcie odtworzenia stanu emocjonalnego podczas wydarzenia traumatycznego pacjent przeżywa emocje, które odrzucił, ale równocześnie uświadamia sobie, że zagrożenie np. maltretowaniem lub innego rodzaju np. wykorzystanie seksualnym należą do przeszłości i obecnie nie istnieją.


Leki anydepresyjne i antylękowe redukują objawy zaburzeń dysocjacyjnych.


Amnezja dysocjacyjna
kryteria diagnostyczne


A. Jeden lub więcej epizodów niezdolności przypomnienia sobie ważnych informacji dotyczących własnej osoby po doznaniu stresu w traumatycznej sytuacji.


B. Zaburzenia nie trwają wyłącznie w okresie trwania dyssocjacyjnych zaburzeń tożsamości, fugi dysocjacyjnej, zaburzeń stresu pourazowego, ostrych zaburzeń stresowych lub zaburzeń somatyzacyjnych i nie są skutkiem działania fizjologicznego jakiejś substancji (narkotyków lub leku). Ani choroby neurologicznej lub innej, jak np. uraz głowy.


C. Objawy powodują cierpienie lub upośledzenie funkcjonowania, zwłaszcza w obszarze społeczno-zawodowym.


Amnezja dysocjacyjna
rodzaje
40 % pacjentów powtórnie przeżywa epizod niepamięci (Coons1998).


Amnezja uogólniona - kiedy zacierają się wszystkie fakty z życia.


Amnezja wsteczna –kiedy się nie pamięta faktów poprzedzających zdarzenie traumatyczne. Lub włącznie z wydarzeniem traumatycznym.


Amnezja pourazowa – utrata pamięci zdarzeń po wypadku.


Amnezja selektywna –gdy nie pamieta się tylko faktów związanych z określonym tematem.


Różnice między amnezją dyssocjacyjną a organiczną


Róznice w przyczynach
■Amnezja dysocjacyjna – nie jest spowodowana uszkodzeniem układu nerwowego. Przed wystąpieniem amnezji osoba ma kłopoty małżeńskie , zawodowe, finansowe.
■ Amnezja organiczna występuje na skutek urazu fizycznego (wylew krwi do mózgu) uszkodzenia mózgu na skutek alkoholizmu, choroby Alzheimera, udaru.


Różnice w przejawach

Amnezja dysocjacyjna cechuje się utratą pamięci faktów z przeszłości odległej i bliskiej.

Osoby z organiczną pamiętają odległą przeszłość a nie przypominają sobie faktów z bliskiej przeszłości


Osoby z dyssocajacyjną nie pamiętają własnej tożsamości a mają wiedzę ogólną (jaki dzień tygodnia i jakie miasto jest stalicą.

Organiczna –utrata wiedzy o sobie i ogólnej wiedzy o otoczeniu.

■ Osoby z dyssocjacyjną pamietają, co zdarzyło się od wystąpienia amnezji.[/b

[b]Osoby z organiczną mają amnezję następczą, co oznacza, ze mało pamiętają z tego, co się zdarzyło po wystąpieniu uszkodzenia organicznego.

b]Dysocjacyjna się cofa i od tego momentu po 24 godzinach osoba pamięta traumatyczne wydarzenie. [/b][

■ W przypadku organicznej amnezji - cofa się amnezja wsteczna (wraca pamięć sprzed zadziałania uszkodzenia organicznego); amnezja następcza cofa się tylko w pewnym stopniu (pamięć po zadziałaniu uszkodzenia organicznego wraca w ograniczonym stopniu) i nie cofa się niepamięć dotycząca uszkodzenia/urazu (Suarez Pittuluck 1976).


Zaburzenie depersonalizacji
kryteria diagnostyczne


A. Stałe lub powtarzające się doświadczenie odłączenia się od własnych procesów psychicznych lub od własnego ciała, jakby się było zewnętrznym obserwatorem samego siebie.

B. Pozostaje zdolność rozpoznawania i badania rzeczywistości.


C. Poczucie odłączenia się od samego siebie wywołuje stan cierpienia lub upośledzenie funkcjonowania społecznego lub zawodowego.


D. Doświadczenie depresonalizacji nie występuje w przebiegu innych zaburzeń psychicznych, jak schizofrenia, zaburzenie lęku panicznego, ostrego zaburzenia stresowego, lub innego zaburzenia dyssocjacyjnego i nie jest spowodowane bezpośrednim działaniem fizjologicznym jakiejś substacji (narkotki lub leki) lub chorobą somatyczną, jak padaczka skroniowa.

Dyssocjacyjne zaburzenia tożsamości (zaburzenia osobowości wielorakiej)
kryteria diagnostyczne

A. Występowanie przynajmniej dwóch tożsamości –każda ma inny schemat postrzegania rzeczywistości, stosunek do ludzi i siebie samej.


B. Przynajmniej dwie z tych tożsamości na przemian przejmują kontrolę nad zachowaniem człowieka.


C. Niemożność przypomnienia sobie ważnych informacji dotyczących własnej osoby.


D. Zaburzenia nie są spowodowane bezpośrednim działaniem fizjologicznym jakiejś substancji (alkohol) ani nie są wywołane chorobą somatyczną (padaczka).





Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości
Etiologia –wyjaśnienie psychologiczne


Analiza 14 przypadków analizowanych przez Blissa (Bliss 1980) sugeruje, że zaburzenie rozwija się w trzech etapach:
1. Między 4 a 6 rokiem życia ma miejsce uraz emocjonalny. Doświadczenie maltretowania w dzieciństwie relacjonuje 97% osób z tym zaburzeniem (Coons 1994).
2. Dziecko stosuje obronę przed przykrością i lękiem związanymi z urazem.
2.a Dziecko szczególnie podatne na autohipznozę tworzy odrębną osobowość.
2.b. Dziecko niepodatne na autohipnozę używa innych strategii obronnych.
Dziecko podatne na autohipnozę siłą woli wprowadza się w trans i indukuje sobie tak jak w hipnozie drugą tożsamość. Przez stworzenie odrębnej tożsamości, która radzi sobie z przykrościami związanymi z urazem i uwalnia dziecko od przykrych emocji.
3. Gdy kolejny uraz ma miejsce używa do poradzenia sobie z nim stworzonej tożsamości, lub tworzy kolejną tożsamość. Posługuje się stworzoną tożsamością, aby się bronić przed przykrymi emocjami w dalszym życiu.


Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości
Etiologia –wyjaśnienie behawioralne



Istnieje wyjaśnienie sugerujące, że osoba z zaburzeniem tożsamości uczy się roli społecznej, która jest wyrażona przez odrębną tożsamość. Odrębna tożsamość tworzy się w okresie dorosłości na skutek sugestii terapeutów. Na przykład na skutek sugestii, że są w człowieku odrębne części osobowości, które mają odrębne dążenia (Linlienfeld 1999)


Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości
terapia psychoanalityczna i poznawcza

Jest stosowana psychoanaliza i terapia poznawcza. Najczęściej terapia trwa 4 lata (Putnam i Loewenstein 1993). Sprawdzono efekty po dwóch latach. U polowy nastąpiła redukcja objawów dysoscjacyjnych i poprawa nastroju.


Celem terapii jest integracja kilku tożsamości (rozumianych jako ważne aspekty osobowości) w jedną całość (Ross 1989).
Gdy niemożliwa integracja celem jest bezkonfliktowa współpraca tych aspektów.


Terapia polega najpierw na pomocy pacjentowi w zrozumieniu, że tożsamości są wytworzone przez niego samego.
Terapeuta nie powinien używać imion tożsamości, bo może w ten sposób utwierdzać pacjenta że są autonomicznymi osobowościami.
Terapeuta powinien traktować wszystkie tożsamości ze zrozumieniem, wtedy łatwiej jest pacjentowi zakceptować je jako ważne aspekty własnej osoby.








Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości –
Terapia psychoanalityczna i poznawcza [/b

]Etap pierwszy terapii jest wspólny dla psychoanalizy i poznawczej.
1. Uświadomienie pacjentowi, że stworzył odrębną tożsamość. W stanie hipnozy terapeuta przywołuje tożsamości i każe się im wypowiadać. Pacjentowi poleca słuchać. Przedstawia mu tożsamości. Poleca, aby pacjent zapamiętał do doświadczenie po wyjściu ze staniu hipnozy.
Podczas hipnozy może wystąpić opór przed uświadomieniem sobie istnienia odrębnych tożsamości. Pacjent może się wycofywać do stanu autohipnozy i utrudniać konfrontację z odrębna tożsamością a zarazem z przykrościami do złagodzenia których ona służy (Kluft 1987).
2. Drugi etap - Gdy pacjent już uświadamia sobie istnienie odrębnej tożsamości:
2.A. W psychoanalitycznej terapii drugi etap polega po pierwsze, na uświadomieniu pacjentowi konfliktu dziecięcego i uświadomieniu, że używa odrębnej tożsamości do obrony przed przykrymi przeżyciami. Po drugie, że obecnie już jest silniejszy niż w dzieciństwie i może poradzić sobie ze stresującymi sytuacjami.
2.B. Drugi etap w terapii poznawczej polega rozpoznaniu funkcji, jaką pełni odrębna tożsamość (służy do obrony przez przykrościami) i potrzeby używania odrębnej tożsamości. Dochodzi się do tego drogą poznawania automatycznych myśli pacjenta i dysfunkcyjnych przekonań dotyczących własnej osoby i ludzi. Następnie zmienia się je drogą dyskusji przez kwestionowanie ich zasadności w dorosłym życiu. Gdy pacjent zmieni przekonania, nie będzie miał potrzeby posługiwania się odrębną tożsamością (Fine 1991).


[b]Zaburzenie dyssocjacyjne tożsamości
farmakoterapia


Stosowano leki antydepresyjne i antylękowe. Lęk i depresja się obniżają. Natomiast samo zaburzenie dysocjacyjne tożsamości się nie zmienia pod wpływem leków (Simon 1998).


Wskazanie ostrożności w stosowaniu terapii opartej na aktywizowaniu wspomnień z dzieciństwa dotyczących doświadczeń traumatycznych

http://209.85.129.132/search?q=cache:HF6rUg95-54J:hal.psych.uw.edu.pl/2006zalaczniki/psychopatologia_10_%2520zaburzenia_%2520dysocjacyjne.ppt+amnezja+dysocjacyjna&hl=pl&ct=clnk&cd=2&gl=pl