Forum na temat przemocy w rodzinie

[renata.p.1975]

Kola gdyby mój partner pił codziennie to napewno nie był by moim partnerem.
Jeśli decydujesz się na życie z alkoholikiem czy pijakiem to jest Twój wybór, wybór który ciągnie za sobą konsekwencje.

[armar]

[kola]

Nie wydawało mi sie wtedy, żeby była alkoholiczką. Ale ostatni dotarłem do akt sprawy o unieważnienie małżeństwa kościelnego z poprzednim partnerem mojej żony. I tam jej były partner wskazywał, że przychodziła do domu z uczelni (studiowała) pod wpływem alkoholu, mając dwoje małych dzieci.

Nigdy nie widziałem żadnych zeznań tego człowieka, poza tym jedny dokumentem. Nigdy nie wiedziałem, co ON mówił o powodach rozstania z moją żoną. Było to skrzętnie ukrywane.

Moja żona zawsze piła, ale - powiedziałbym - w normie. Lubiła imprezy, ale nie wracała z nich nad ranem i nie chodziła sama, w tym na prywatki.

Mogłem jedynie zastanowić sie nad jedna kwestią: jej rodzice, wykształceni, pili niemal codziennie. Było to 0,5 l wódki, parę piwek. Straszne towarzystwo.

[renata.p.1975]

Kola wytłumacz mi jedna rzecz.
Wiedziałeś że Twoja żona ma pociąg do alkoholu dlaczego nie namówiłes jej na leczenie?

[kola]

Ranoto,

Namawiałem ją 3 lata, gdy widziałem, że to jest coraz większy problem. Ale alkoholika nie można namówić na leczenie, bo alkoholizm to choroba zaprzeczeń. Moja żona również nie widziała swojego problemu, piwo i wono to nie był dla niej alkohol, ona sie przecież nie upijała (tak mówiła przynajmniej). To naprawdę nie jest takie proste.

Moja żona nigdy nie potrafiła "kierować" swoim życiem. Carpe diem - to była jej dewiza. Przez lata nie pracowała, ale buszowała po mieście. To jednak i tak było pewnego rodzaju "rdzewienie"; brak motywacji, wyzwań, zadowolenia. Później, 4 lata temu, przeskoczyła w "wypalenie zawodowe", pracoholizm. I to połączone z alkoholem było mieszanką wybuchową. 3,5 roku temu powiedziałem jej (jest dziennikarką), gdy przyszła zadowolona z siebie, że po raz kolejny komuś, swoim artykułem, "przywaliła", że zmyśliła część historii, żeby ją "podkręcić" i było w niej więcej mięsa: dziewczyno, co się z tobą dzieje? Gdzie twoje zasady? Co się stało z hierarchią wartości? Za chwilę, po tym co robisz teraz ze sobą, będzie upadek rodziny, później - upadek twój. Usłyszałem tylko stek bluzg.

I tak przez 4 lata sobie walczyłem o utrzymanie czegoś, co zupełnie nie dawało mi żadnej satysfakcji. Ale były dzieci, dom, odpowiedzialność. Dziś jestem szczęśliwy, że się z tego wyrwałem. A moja żona? Cóż, musi osiągnąć swoje dno, żeby coś się w niej zmieniło.

Pozdrawiam.

[renata.p.1975]

[kola]

To jest właśnie fenomen współuzależnienia. Drugiego człowieka kocha się za pewien "obraz" tego człowieka stworzony w swojej głowie. I ten obraz gdzieś cały czas jest. Później dochodzi do problemu, zaczyna się karuzela emocji, cały czas wierzysz, że coś się zmieni na lepsze. Tylko nic z tego nie wychodzi dopóty, dopóki alkoholik sam nie widzi problemu. Zanim to zrozuiałem minęło kawałek czasu. Ja żonie nie mogłem pomóc, bo w terapii alkoholizmu nie jest to możliwe. A na terapię dla siebie zgłosiłem sie dopiero po decyzi o rozwodzie. I dziś nie obwiniam żony, za to, co robi dlatego, że jest chora. Ale ja je nie mogę pomóc.

Ja z kolei dużo się nauczyłem o chorobie, jej przebiegu, konsekwencjach. Moja żona jest w zaawansowanym stadium. Ja - zdrowieję. I czuję się coraz lepiej. Wychodze bowiem z założenia, że dzieciom będę mógł pomóc tylko wtedy, kiedy pomogę najpierw sobie. A pod koniec naszego związku było po prostu tragicznie.

[renata.p.1975]

hmmm....
nie rozumiem terminu współuzależnienie
Nie rozumiem jak mozna sie godzic na rujnowanie wlasnego zycia, które mamy tylko jedno
Jestem córka alkoholika ale nigdy nie przypisalam sobie współuzależnienie
Jestem po nie udanym zwiazku w którym wystapil problem alkoholowy ale też nie przypisalam sobie współuzależnienie.
Nie rozumiem jak mozna zyc z alkoholem

[kola]

Ale to jest właśnie ten "fenomen".

Nie rozumiesz, jak można żyć z alkoholem? Ja też tego nie rozumiem. Dlatego już z nim nie żyję.

[renata.p.1975]

[kola]

A czy zostawia się człowieka, chorego na raka? Jeśli ta choroba (nowotwór) miałaby trwać 4 lata, to zostawia się chorego?

Tak było w przypadku moim. Jeśli widziałem, że rodzina się rozpada, czy nie należy ratować rodziny i spróbować pomóc choremu, w tym przypadku - na alkoholizm?

Alkoholizm to choroba.

[renata.p.1975]

[kola]

Pełna zgoda.

Moja żona miała pół roku od postawienia ultimatum do dnia rozstania sie z nią. W lipcu wiedziałem, że tak nie chcę żyć, a w styczniu - tylko to zmaterializowałem, bo nie widziałem już żadnego sensu.

Każdy ma prawo do szczęścia, ja również. A moje poprzednie życie mi tego nie dało. Szczególnie ostatnie 4 lata. Dlatego jestem tu, gdzie jestem.

Pozdrawiam.

[renata.p.1975]

[armar]