Forum na temat przemocy w rodzinie

[MMS]

Myślę, że byłoby mi łatwiej podjąć decyzję, gdybym zrozumiała, dlaczego mój mąż tak się zachowywał. Człowiek, który jest lojalnym przyjacielem, wrażliwy na cudzą krzywdę, potrafił popłakać się na filmie, wobec mnie był zimny, potrafił być arogancki, wulgarny, złośliwy i bezlitosny. Nie wiem, czy mam go żałować, czy go się bać.
Co do wątku, który poruszyłyśmy - u mnie pojawił się motyw rywalizacji. Mąż mi zarzucił, że ja ją wprowadziłam. Nigdy nie miałam świadomości, że coś takiego między nami zaistniało. Wydawało mi się, że oboje budujemy coś wspólnie i pracujemy dla rodziny. Okazało się, że moje sukcesy mojego męża nie cieszyły tylko bolały. Traktował je jako wyzwanie do walki. Dlatego zapewne robił wszystko, by mnie ściągnąć w dół. Mam wrażenie, że całe swoje życie oparł na zasadzie rywalizacji - tak było w pracy i w domu. I myślę, że po części stąd się bierze problem kobiet, które w życiu sobie radzą. Sukcesy żony wcale nie cieszą, tylko wręcz wywołują agresję.

[arty]

[MMS]

U nas też rywalizacja zaczęła się na studiach. Nie z mojej strony. Byłam sumienną studentka, latałam na wykłady, podkładałam pod nos notatki, ksiązki, stałam w kolejce na egzamin, by mógł się jeszcze pouczyć. Za moją namową poszedł na aplikację, wręcz motywowałam, żeby robił studia podyplomowe, kursy językowe, wspierałam, wyręczałam w obowiązkach. Dopiero gdy mi powiedział, że nasze relacje były złe, bo wprowadziłam rywalizację, zrozumiałam, dlaczego dwa lata nie dotarł zobaczyć mojej kancelarii, nie pomógł kupować samochodu itp. Zawsze słyszałam, ze do niczego się nie nadaję, z niczym sobie nie poradzę, żebym się nie brała np. za jazdę samochodem, bo nie dam rady. Najgorsze jest to, że ja się tym sugestiom poddawałam. Aż pewnego dnia dostałam niespodziewanie mega awans, nagle zaczęto mnie niesamowicie doceniać, wzięłam zaskórniaki i wobec odmowy współpracy ze strony męża sama kupiłam w komisie starego gruchota i nauczyłam się jeździć. Był to dla mnie przełom, bo zaczęłam wierzyć w swoje siły.
Teraz dopiero rozumiem, dlaczego jak się zderzyliśmy przypadkiem w kuchni, wymuszał na mnie przeprosiny, choć licho wie, kto był winny. Ulubione powiedzenie, to był cytat z filmu: "Miećka, gdyby nie ja to byś ty dalej te schody myła" - chociaż to ja zawsze byłam trzy kroki przed nim. J Za to wszystko co złe, było moją zasługą. Złamany nos to wynik tego, że którejś niedzieli zapytał, czy jest na tyle ciepło, że można iść do kościoła w krótkim rękawie. Stwierdziłam po wyjściu na taras, że chyba tak. Kurczę - nie trafiłam. Wrócił nabuzowany i doszło do awantury, bo przeze mnie zmarzł. Kurczę - dlaczego sam nie sprawdził. Na wakacjach okazało się, że nie ma spodni od piżamy. Zrobił awanturę, że mu nie spakowałam, zepsuł cały wyjazd, miał muchy w nosie kilka dni - spodnie znalazły się w dniu wyjazdu do Polski, leżały grzecznie na jego półce. Przestałam zresztą lubic wakacje, bo już po drodze byłam winna, że nie wie jak dojechać na lotnisko, a potem, że nie wiem na oko z czego jest czerwony dżem.
Teraz wiem, że w jego mniemaniu życie to gra sił.
Któregoś dnia zauważyłam też, że w końcu to na mnie spoczęły niemal wszystkie obowiązki domowe. Od robienia pitów, po sprzątanie, prasowanie, mycie okien. Byłam przemęczona, bo pracowałam na etacie, miałam swoją działalność, mamy bardzo żywiołowe dziecko, a starałam się poświęcać mu jak najwięcej czasu. Któregoś dnia stwierdziłam, że mąż jest mi niezbędny w domu jedynie do zabijania pająków, bo wszystko inne i tak robię sama. Żeby chociaż potrafił to kiedykolwiek docenić. A nie p docenił jak wniosłam sprawę do sądu.
Czasem myślę, że gdyby spotkał inną kobietę, taką która by z radością papcie przynosiła do drzwi i podtykała obiad z sześciu dań byłoby inaczej. A może taką co by potrafiła tupnąć nogą?
Teraz jestem z innym facetem, zaczynam budować nowy związek. I ciągle czekam, kiedy skończy się ten cudowny czas. Nie mieści mi się po prostu w głowie, że można na mnie nie krzyczeć, prosić, dziękować, doceniać, a jeśli krytykować to konstruktywnie. Nie umiem poradzić sobie z myślą, że może być codziennie miło i normalnie. Boję się, że nagle się to skończy. Tymczasem mijają kolejne miesiące i ciągle jest dobrze. Czytam o tym, że ofiary przemocy podświadomie wybierają sobie partnerów, którzy będą powielać ten sam schemat, albo że mają w sobie coś, co wyzwala w innych takie agresywne zachowanie. I tym bardziej się boję. Ale chyba coraz mniej.

[arty]

MMS- nie mogę! wszystko co piszesz, piszesz o mnie!

Dzisiaj wyjeżdżam na urlop, odezwę się po urlopie, mam nadzieję że spotkamy się po moich wczasach

Życzę Ci siły i wytrwałości w dążeniu do szczęścia, mam nadzeję, że w końcu uwierzysz w normalność
U mnie teraz też jest dobrze, ale gdzieś czai się ta mroczna obawa i lęk, że to się skończy...

[MMS]

Zaro - życzę udanego urlopu i będę sprawdzać, czy już wróciłaś. Trzymam kciuki, żeby się udało utrzymać normalność już na zawsze.
Cieszę się, że porozmawiałyśmy i spotkałam się z Twoim zrozumieniem. Dla wielu osób takie związki jak nasze są normalne. Bardzo się bałam tego, że ludzie przyjmą moją decyzję negatywnie. Bo przecież nie było alkoholu, zdrad itp. Powiedziałam komuś, że gdyby był alkohol, byłaby nadzieja że się zmieni, rozumiałabym przyczyny agresji. A wobec mojego męża i założenia, które komunikował w stwierdzeniu"taki już jestem i się nie zmienię" - czułam się bezsilna. Dobrze, że Twój mąż ma wolę walki ze sobą. Trzymam kciuki. Idealnie jest, gdy normalność uda się odbudować w rodzinie.

[gigi31]

MMs bądz szceśliwa nie patrząc na ludzi .....nie wspominaj i nie zadręczaj sie pytaniami dlaczego tak bylo .......zapomnij i zyj pełnia zycia ...zżycie jest bardzo krótkie a przecież może być takie piekne .....może to co przezyłas pozwoli ci pomagać innym takim jak my ....



zara udanego urlopu:)

[MMS]

Gigi - dzięki za wsparcie. Obawiam się, ze jeszcze trochę potrwa, zanim będę gotowa zając się takimi sprawami. Aktualnie gdy ktoś się zwraca ze sprawami rodzinnymi odsyłam do kolegi. Miałam ostatnio kobietę, która uparła się, że mam jej prowadzić sprawę, którą były mąż jej wytoczył o ograniczenie opieki nad dziećmi (czysta złośliwość z jego strony) i nie dała się odesłać do nikogo. Próbowałam, ale rozbiło mnie to psychicznie. Przeżywałam każdy jej telefon pół dnia. Myślę, że doświadczenia pozwolą mi kiedyś prowadzić sprawy rodzinne z dużym zaangażowaniem, ale muszę najpierw nabrać dystansu do swojego życia. Jak czytam co piszecie na forum boję się napisać jakiejkolwiek rady, bo ciągle mam poczucie, że sama sobie nie potrafiłam pomóc tak długo, więc żaden ze mnie autorytet. Swoją sprawę rozwodową prowadzę sama i to wielki błąd, bo mam taki wstręt do przepisów o rozwodach, że w ogóle do nich nie sięgam. Z innej strony - jeśli kiedyś zabiorę się za takie sprawy, boję się, że będę mogła tylko występować w imieniu kobiet. Byłabym taki młot na złych mężów.

[maras]

najtrudniej jest pomóc samemu sobie. To jest normalne i zrozumiałe. Więc warto skorzystać z pomocy drugiej osoby.

Jeśli będziemy mogli służyć radą, wspólnie postaramy się znależć rozwiązanie.


pozdrawiam
Tomasz
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[arty]

Witaj MMS po mojej urlopowej przerwie. Widzę, że dużo piszesz na forum, jesteś aktywna. Chyba też czujesz, że pomagając innym w takiej sytuacji nauczysz się pomagać sobie, bo tak jak Maras napisał: najtrudniej pomóc samemu sobie.

Pozdrawiam

[MMS]

Witaj Zaro!!! Jak miło Cie widzieć! Jak minął urlop?
Udzielam się, aczkolwiek nie wiem, komu bardziej to moje pisanie pomaga

[jolaleo]

UWIERZ MI ,ŻE POMAGA WSZYSTKIM .pOZDRAWIAM JOLA

[arty]

MMS- można powiedzieć, że wakacje marzeń to nie były. Wspaniałe widoki, wspaniałe morze, ale byliśmy chorzy wszyscy, a poza tym z mężem bardzo daleko od siebie. I wcale te wakacje nie poprawiły naszych wzajemnych relacji, jak tego oczekiwałam. Za to potrafię lepiej bronić swoich granic, łatwiej mi czegoś wymagać. No cóż, mój mąż musi się nauczyć mnie nowej, odmienionej
A jak u Ciebie? Ustaliliście coś odnośnie opieki nad córką, czy dalej ciężko się dogadać?

[MMS]

Znam to uczucie bycia coraz dalej od siebie.
Tak strasznie brakowało mi takiego szczerego pełnego uczucia, które wyrażałoby się i w słowach i w gestach.
U nas bez zmian. W zasadzie bój jest o 1,5 godziny. Oczywiście pretensje, zajęcia dodatkowe muszą być w dni mojej opieki, a on ma mieć luz i na dodatek do niego mają należeć piątki i soboty. Wczoraj była okropna awantura, ale od momentu, kiedy podjęłam decyzję o rozwodzie, dobrze je znoszę. Myślę, że kiedyś zależało mi na jego akceptacji i wpadałam w doły, że mnie odrzuca. A teraz jak mam dość dyskusji wychodzę.
Kupiłyśmy sobie z córką psa, zapisałam się na chór, jadę na kajaki. Mam czas dla rodziny i znajomych. Uffff.... Robię to co chcę nareszcie. Chyba dostanę w tym tyg. pozwolenie na budowę. Powoli, ale jakoś się kręci. Mam wrażenie, że to co kiedyś było, to było takie życie na elastycznym łańcuchu. Biegłam, biegłam, a potem za mocno się naprężało i bach -fikołek i głową o budę A teraz to taka wielka ucieczka
Zazdroszczę tego morza i widoków.
Pozdrawiam

[arty]

to niesprawiedliwe, że piątki i soboty będą jego. A co jak któreś z was będzie chcialo pojechać z dzieckiem na weekend? Czyli chcecie się podzielić pół na pół opieką.
Dobrze, że życie układa Ci się lepiej po rozstaniu i że zaczynasz realizować swoje marzenia. Ja swoje realizowałam jak jeszcze dzieci na świecie nie bylo, a teraz jeszcze nie udało mi się powrócić do dawnych zajęć jak fitness czy jazda konna, ale tłumaczę sobie, że każdy etap życia ma swoje uroki.
pozdrawiam

[MMS]

Wesz tak sobie mówiłam, ale zauważyłam, że innym macierzyństwo nie przeszkodziło chodzić do kina i na siłownię. I wiesz - ja miałam czas tym się zająć, tylko zawsze jak chciałam się zająć swoimi zainteresowaniami, słyszałam, ze jestem złą matką (bo jakże mogłabym wyjść raz w tygodniu na dwie godziny bez dziecka???). Mój mąż mógł iść na mecz, pograć w siatkówkę, a mój sport to było mycie okien i prasowanie Kiedyś pamiętam, jak prasowałam powiedział do córki, że ma iść do mamy, bo on teraz musi odpocząć, bo zaraz wychodzi na siatkówkę.
Chcę zagwarantować sobie jeden pełen weekend z córką w miesiącu. Więcej niż raz miesiącu na trzy dni i tak nie wyjedziemy. To jet b. trudne. Córka chce szerokiego kontaktu z ojcem.
Myślę, że papier papierem, a to ona będzie decydowała z kim chce spędzać czas.