Forum na temat przemocy w rodzinie

[mgrabas]

[MMS]

Ja bym się wstrzymała z wydaniem wyroku, mgrabas
Znam wiele kobiet, które stosują agresję słowną, upokarzają swoich męzów publicznie itp. Ale tu akurat nie masz zbyt wielu danych, by "bratową" skazywać, a "brata" okrzykiwac dzielnym bohaterem. Znam też przypadki, gdy matkom ciężko dotrzeć do swojego dziecka, bo ojciec je tak intensywnie otacza swoją opieką, że nie starcza już miejsca dla matki i czuje się zepchnięta poza nawias rodziny. To może rodzić frustracje. Myślę, że w sprawie opisanej przez Halinkę za mało wiemy, by dawać jednoznaczne wyroki. Dla mnie na pierwszy rzut oka to rodzina potrzebująca pomocy, by wydobyć żródła tych głębokich frustracji. I nie zastanawiałabym się nad tym, komu oddać dziecko, tylko jak im pomóc, by mogli je jednak wychować wspólnie. I może Ty, Halinko, mogłabyś im pomóc - bo mimo, że sama zdecydowałam się na rozwód (a może włąśnie dlatego) - uważam, że powinno być to ostateczne rozwiązanie, stosowane wówczas, gdy nawet psycholog stwierdzi, że lepszego nie ma.

[mgrabas]

MMS, nie wiem o jakim wyroku mówisz i o jakim skazywaniu
ja nie uznaję żadnych rozwodów
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[MMS]

Chodziło mi o to, że orzekłeś, że ona jest winna, a on niewinny ("ten opisywany przez Halinę mężczyzna jest dzielnym, nieszczęśliwym mężem, który jest przez żonę krzywdzony, tak samo z resztą jak Ich dziecko ").
Wiesz - to jest relacja osoby trzeciej, i to siostry, która zna opowieść swojego brata. Myślę, że gdyby on sam sytuację przedstawił, jego słowa oddałyby więcej. Relacja Halinki może być juz zniekształcona. Nie wiemy czy to nazwane zostało furią nie jest histerią. Zauważ, że główny problem dotyczy relacji z dzieckiem. Mnie to najbardziej zastanawia. Tu tkwi, moim zdaniem, problem w tym związku. I dlaczego pojawiają się teściowie?
Kilka dni temu w innym wątku Marysia pisała o tym jak szczera rozmowa uleczyła jej związek. Myślę, że są takie związki, gdzie rzeczywiście wystarczy, by doszło do szczerej komunikacji swoich potrzeb i oczekiwań. Jeśli to nie pomaga, warto iść do psychologa, by wreszcie ktoś zapalił w małżeństwie światło. Oni są młodym małżeństwem, jest może jeszcze czas. Gdy narośnie mur wzajemnych pretensji i złych wspomnień, trudno będzie się już obojgu przełamać. Zadaniem męża jest wspomóc żonę, także wtedy, gdy zaczyna się tak zachowywać - to nie dzieje się bez powodu. W związku z tym, że awantury dot. dziecka - moim zdaniem kobieta przeżywa jakiś wewnętrzny dramat.

[Halina356]

Witajcie
Poruszyłam temat i widzę ,ze was też poruszył ...Nie wydaje mi się abym była stronnicza bo - jestem kobietą a poza tym mężatką z 12 letnim stażem i wiem jak to jest kiedy przychodzi kryzys w małżeństwie ...Czasem tak jest że mężczyżni potrafią maksymalnie zdenerwować i również wiem jak to jest kiedy nie radzisz sobie ze stresem i każde słowo żle odbierasz..(ale ja nigdy nie groziłam mężowi ani nie dochodziło między nami do rękoczynów )Kiedy mój brat powiedział mi o tym , że nie układa mu się małżeństwie- (zaczął delikatnie bo nie chciał aby ktoś o tym wiedział )myślałam ,ze to dotyczy zwykłych kłótni ...więc mu radziłam aby dużo rozmawiał z żoną aby dowiedzieć się czego ona oczekuje . Wtedy stwierdził że nic innego nie robi od 7 lat tylko cały czas rozmawia i tłumaczy więc poradziłam aby poszli do psychologa . A tu znowu schody bo brat wie że to nie przejdzie bo małżonka nie pójdzie na to bo nie widzi potrzeby a poza tym to on jest winien ..."bo ją prowokuje i jej nie słucha "-tak to cytat bo sama byłam świadkiem wg. niej mąż musi słuchać żony -dosłownie nawet jak to dotyczy jego pracy ... Jeśli chodzi o teściów jej czyli naszych rodziców - naprawdę już starają się nawet nie rozmawiać z nią aby nie być posądzonymi o wtrącanie się .Ja nie chcę bawić się w psychologa ale uważam że problem ich jest bardzo złożony może nawet z kilku sprzeczności a najważniejszym jest to że moja bratowa jest uzależniona od swojej matki ,która działa tak aby to małżeństwo się rozpadło ... Przykład - dzwoni do swojej matki czy może pozwolić na wyjazd małej z ojcem do lasu na 2 godz...albo inny kiedy np.moj brat z okazji urodzin wypije 2 piwa jest tel.do mamy -od razu jest nazywany pijakiem ...z ust swojej teściowej i jakikolwiek jak jest problem między nimi są słowa życzliwej mamy -"zostaw go i przyjeżdzaj do domu "Innym problemem jest to że wychodzimy z różnych środowisk . Nasi rodzice raczej nie awanturowali się -pamiętam ich kłotnie polegały na kilku nie przyjemnych słowach i najwyżej po prostu nie odzywali się do siebie . A w rodzinie mojej bratowej raczej jej matka decydowała o wszystkim a jej ojciec musiał na wszystko się zgodzić ...a kiedy nie chciał to po prostu wyprowadzał się z domu a potem i tak wracał.Na pewno różnią ich cele w dążeniu do wielu spraw np. finansowych . Brat chce zainwestować w jakąś np. maszynę a ona raczej woli te pieniądze przeznaczyć na cele konsumpcyjne .Mogłabym pisać i pisać- wiem nikt nie jest całkiem zły ani nikt nie jest całkiem dobry - ale ważne aby mieć dystans do samego siebie i innych a tego brakuje na pewno mojej bratowej . Brat nie jest typem który lubi się żalić -wiem ile go kosztowało aby się przyznać do tego -sam stwierdził że większość i tak go nie zrozumie ' bo to co za facet co da się teroryzować własnej żonie " i dlatego nie chce o tym problemie mówić (wiem o tym ja i może moja mama )

[Echnaton]

[mgrabas]

[maras]

Witajcie

Mariusz wybacz tak troszkę tak na chwilę odbiegnę o tematu. Zobacz jaka potrzebna kampania rusza już za kilka godzin.

pozdrawiam
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[mgrabas]

[dynamika]

[mgrabas]

[MMS]

Trochę nie rozumiem tego wątku kościelnego. Uważam, że Kościół nareszcie poszedł w odpowiednim kierunku. I mam nadzieję, że pójdzie dalej. Nie oczekuję, że poprze wprost rozwody, ale uzna, że są sytuacje, że lepiej by ludzie rozeszli się niż zadawali sobie cierpienie. Małżeństwo potrafi być pułpką - człowiek wierzący niespecjalnie ma motywację, by starać się być dobrym mężem czy żoną, bo żyjąc wg zasad Kościoła przecież dostał kwit na partnera na zawsze - na dobre i na złe. Bardzo sobie cenię sytuacje w życiu, gdy ludzie żyja jednak pod presją oceny i ewentualnej weryfikacji. Ile dramatów ludzkich rozegrało się właśnie dlatego, że ktoś bał się potępienia ze strony Kościoła (i Boga i wiernych) jeśli odejdzie od katującego małżonka. Dlatego ja sobie bardzo cenię to w Kościele, że pozwala żyć na nowo ludziom, którzy i tak już zostali skrzywdzeni. Byłoby super, gdybyśmy wszyscy pośluiblili chodzące ideały, które wcielają w życie postanowienia Ewangelii. Ale nie uważasz, że to trochę zbyt wiele oczekiwać od człowieka, że będize te "krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować"? Ja zgodnie z nakazami religii wybaczyłam złamany nos (nota bene złamany jakiś kwadrans po powrocie męża z niedzielnej mszy) i wybaczałam wiele innych rzeczy. I wiesz do czego to prowadziło? Doo katastrofy! Bo mąż - pewnie podświadomie - uznawał, że może sobie na wiele pozwolić. Nie znam odpowiedzi, jak postępować z osobą stosującą przemoc - schodzić z drogi? (pozwoli sobie na więcej), odpowiedzieć tym samym tonem? (jaki będize skutek awantury?) Moim zdaniem wyjście jest tylko jedno - trzeba z takiego związku uciekać. I nie wydaje mi się, by taka ofiara miała być potępiana przez Kościół. Nigdy nie powiem mojej córce tego co wpajano mi w dzieciństwie (jak ktoś w ciebie kamieniem, ty w niego chlebem) i spróbuję dołożyć komentarz do ww. krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować.
Człowiek wierzący nie wierzy w reinkarnację. Więc życie jest tylko jedno i trzeba ten dar Boga szanować i nie zmarnować go.
Ostatnio słuchałam kazania, czy osoba w związku niesakramentalnym trafi do nieba. I moim zdaniem wniosek księdza był słuszny - trafi. Bo najważniejsze przykazanie to przykazanie miłości.

[MMS]

Dodam tylko - że generalnie jestem przeciwko dawaniu rozwodów na żądanie i uważam, że powinno się każdą sytuację wnikliwie przeproacowywać - ale w tym sensie, że rozprawa sądowa powinna być poprzedzona wizytą obowiązkową u psychologa, zwłaszcza, gdy sa dzieci. Tego brakowało mi w moim rozwodzie. Nie wierzę, że byśmy się nie rozwiedli, ale może lepiej zrozumieli oboje, jakie były nasze problemy i z większą wzajemną wyrozumiałością podchodzili do siebie po tym fakcie. A cennym byłoby to zwłaszcza ze względu na kontakty z dziećmi obojga rodziców.

[Echnaton]

Rozwód to jedno. Jest złem ale czasami nie ma innego wyjścia. Większym złem jest pozostawanie w krzywdzącym związku, bez nadziei na zmiany, skulenie się w sobie i bezwolne czekanie na ciosy. Czy tego wymaga od nas Bóg? I czemu jednym pozwala bezkarnie bić do końca i patrzeć jak inni obrywają, krwawią, umierają?

Druga sprawa pozostaje stosunek wzajemny pratnerów po orzeczeniu rozwodu.
Według mnie dla dobra dzieci doznający przemocy powinien rozwieść się ze sprawcą i ułożyć z nim lepsze stosunki niż wtedy gdy był w związku. To jest niemożliwe bez przebaczenia. A przebaczenie przychodzi jako ostatni etap terapii i odkupienia win. Od rozwodu do przebaczenia czasami jest tak długa droga, ze niektórzy nie potrafią jej przebyć. Dlatego często zdarza się manipulowanie dziećmi, utrudnianie kontaktów jednego z rodziców z dziećmi. Nawet po rozwodzie ojciec i matka pozostają ojcem czy matka dzieci chociaż stracili pokrewieństwo wobec siebie....
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”