Forum na temat przemocy w rodzinie

[kahlina]

a ja nawet nie umiem powiedzic czy to już przemoc?może ma racje mówiąc że jestem przewrażliwioną histeryczką, a pozatym przecież go prowokuje!!!!!!

[basia-aa]

Jak każda z nas Dlaczego więcej nie napiszesz?

[kahlina]

już to jedno zdanie wydaje mi się taką nielojalnością......nie wiem czy jestem gotowa na więcej!trzeba by nazwać rzeczy po imieniu!

[basia-aa]

Więc po co tu jesteś?

[kahlina]

pewnie z tych samych powodów co większość tu osób:-(

[basia-aa]

Więc jak mamy z Tobą rozmawiać, jeżeli z Twojej strony są tylko monosylaby. Nie rozumiem Ciebie.

[Maketaton]

Poszukaj w sobie siły i pisz. Pomimo, iż jest to bolesne. I to nie jest nielojalność, nawet jeśli w danym momencie tak Ci się wydaje...to nie ty jesteś nielojalna wobec wartości, z jakich składa się miłość, szacunek...
_________________
"Nadzieja jest ryzykiem, które trzeba podjąć"

[Echnaton]

Na wszystko przychodzi czas, kahlina nas informuje, że ma przemoc, boi się, że każde odezwanie się przeciwko niemu to zdrada tajemnic rodziny - w myśl zasady "Nie mów nikomu co się dzieje w twoim domu" - ale można tez wyczytać, ze jest tutaj, czyta, szuka, myśli i pewnego dnia powie nam wszystko i będzie chciała znaleźć najlepsze dla siebie wyjście. Ja to widzę i wiem, ze to tylko kwestia czasu....
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[kahlina]

dokładnie tak jest!jestem tu!a dla mnie to już duży krok!

[basia-aa]

Czy mówienie, że jest Ci źle jest zdradą? Jemu powiesz, że jest Ci źle? Nierealne?

[kahlina]

nie wiem co mam napisać!od czego zacząć!od pierwszego razu czy ostatniego!pisać o tych razach kiedy uderzył? czy też o tych kiedy krzyczy na mnie przeraźliwie wyzywając obrażając i tylko wymachując BARDZO blisko twarzy rękami? czasem też rzuca czymś co akurat ma w ręku we mnie, rzadko trafia bo jestem dość zwinna, to się chyba nie liczy????to tak w skrócie moja historia!

[basia-aa]

Kahlino zrozum jedno, dobrze że tutaj trafiłaś i się odezwałaś. Tylko ludzie w podobnej do Twojej sytuacji najlepiej potrafią to wszystko zrozumieć. Napisałaś tylko parę słów i przypomniałam sobie co było u mnie: wyzywanie, obrażanie, rzucanie przedmiotami (czasami trafił), machanie pięściami przed oczami, czy też uderzeniami nimi blisko głowy, w ścianę. Pamiętam też swoje śmiertelne przerażenie. Mimo upływu czasu to jednak zostaje w nas.
Piszesz to co chcesz, co uważasz. Jeżeli coś chcesz przemilczeć, to nie pisz o tym. Nie żałuj, że tutaj trafiłaś. Ważne, że zrobiłaś pierwszy krok. Jeżeli bardzo się go boisz, to kasuj historię przeglądarki. Ważne, że nabierasz odwagę aby mówić. Będzie czy coraz łatwiej o tym mówić, coraz łatwiej będziesz przyjmować do wiadomości, że jesteś jak my ofiarą przemocy.
Jedno ważne. Forum to forum. Jednak rozejrzyj się czy w Twoim mieście są ośrodki zajmujące się przemocą domową. Z tych kilku zdań widać, że jest to przemoc psychiczna i fizyczna.

[Paskowana]

moja droga, możesz udać się do ośrodka pomocy społecznej, do psychologa, zadzwonić na niebieską linię, skontaktować się z jakimkolwiek stowarzyszeniem działającym na rzecz ofiar przemocy lub kobiet lub napisać tutaj czy na jakimkolwiek innym forum - jeśli jakiś dzwoneczek w Twojej głowie mówi Ci, że coś jest nie tak to są osoby, które mogą pomóc Ci stwierdzić, czy jest faktycznie czy nie. Swoją drogą - ja do dzisiaj ma wątpliwości i czuję się tak jak Ty ale w chwilach słabości patrzę w oczka mojego bąbla i od razu wraca mi dystans - i jak z lotu ptaka widzę całokształt wydarzeń, które się mi przytrafiły. trzeba czasu, aby pogodzić się z faktem bycia ofiarą. trzeba czasu aby nauczyć się widzieć rzeczy takimi, jakie są. trzeba czasu aby pozwolić lub nauczyć pozwalać sobie na posiadanie własnego zdania, opinii na temat tego, co doświadczyłaś. tak to bywa, gdy się żyje w przemocy. takie są efekty. a to o czym piszesz to klasyczny syndrom sztokholmski i tyle. ściskam mocno i siły życzę.

[basia-aa]

Syndrom sztokholmski? Raczej nie.
Kahlina przypominam sobie pierwszą interwencję, po której byłam na komisariacie i chcieli mi założyć Niebieską Kartę. Nawet nie wiedziałam co to jest. Zgodziłam się aby został jakiś ślad tej interwencji, aby mąż wreszcie się uspokoił. Pojęcie ofiara obuzyło mnie - ja ofiarą? Jaka ofiarą? Losu? Przecież to nieprawda. Nie jestem żadną ofiarą przemocy, bo przemoc to: cieżkie pobicia, okaleczenia itp Mnie tylko pijany wyzwał, poszarpał, przecież to nie przemoc. Nie docierało do mnie. Na prośbę męża i jego obietnicę poprawy poleciałam na komisariat parę dni poźniej aby zlikwidować tę kartę. Po 2 miesiącach zlikwidowali.
Potem dopiero zaczęłam grzebać w internecie wszystko na temat przemocy domowej. Dopiero wtedy zaczęłam to sobie uświadamiać. Dopiero wtedy doszło do mnie w jakim bagnie siedzę.
Początek zawsze jest trudny, przed osobami z zewnątrz, znajomymi udajesz że wszystko jest ok, nie skarżysz się. Niby dlaczego? Wstyd przyznać, że jesteś źle traktowana, że on Ciebie tak źle traktuje, jakbyś była zerem. Trudno przełamać obraz tej idealnej rodziny na zewnątrz, swój wstyd. Facert jednak tak da popalić, że zaczyna się jednak mówic, szukać pomocy.

[marianna]