Forum na temat przemocy w rodzinie

[dynamika]

[penelopa]

Witam wszystkich. czytam to forum od kilku tygodni, doświadczyłam tych zachowań na własnej skórze. Prawie wszystkich. Już wiem co to znaczy, jak kiedyś powiedziała teściowa, RANY NIE ZROBI, A KREW WYPIJE.
Dołożyć można jeszcze alkoholizm, też w specyficznej formie oraz zdrady.

Dzisiaj się zalogowałam na stronie, dzisiaj otrzymałam wezwanie na pierwszą sprawę rozwodową z winą męża. A jutro jest 21 rocznica mojego ślubu z przestępcą i .... .

Piszę, bo nie wiem czy sąd uwierz w to, że tyle czasu to wszystko znosiłam????
Białe rękawiczki i okresy miodowego miesiąca skutecznie mnie myliły.
Chciałam wierzyć w swoje udane małżeństwo... .

Teraz z tym kończę, proszę o pomoc w kwestii rozprawy sądowej.
_________________
Anioły istnieją.. Czasami tylko nie mają skrzydeł i nazywamy ich przyjaciółmi...

[Echnaton]

Odezwij sie na maila, postaram się pomóc...
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[Ali.]

Do arii.,smutnej, kaldora,laury52,jagm.penelopy- w Waszych historiach czytam swoją; po bardzo wielu latach dojrzałam wreszcie do tego aby zadbać o siebie , poszerzyć swój obszar niezależności ,bo w chwili , kiedy po raz kolejny przebrała się miarka, miałam na swej drodze przedstawicieli instytucji , którzy poważnie potraktowali problem przemocy, ; a szacowne Forum NLdostarcza mi codziennie sił, aby wytrwać w powziętej decyzji. Dynamika napisał ,,Ten cykl to zamknięte Koło, można go przerwać tuz po ataku”- już teraz wiem to z własnego doświadczenia.

[Edyta_z]

Witam wszystkich. Ja również jestem ofiara przemocy domowej i żoną alkoholika. To trwa już od ok. 16 lat. Ostatnio, ponieważ mój "mąż" nie wiedział czym mi dokuczyć, zabrał kluczyki od samochodu. Nie ważne jak dojadę do pracy, do szkoły (studiuję zaocznie), najważniejsze, ze on jest górą. Ale mam wspaniałych rodziców,którzy mi pomagają. W moim życiu było już mnóstwo rożnych takich sytuacji. Chciałabym odejść, wiem, ze robię krzywdę dzieciom nie rozwiązując tego problemu, ale... No właśnie dlaczego mam zostawić to wszystko mojemu mężowi i dać mu komfort picia, ale jednocześnie nie wyobrażam sobie, abym mogła cokolwiek zrobić będąc z nim pod jednym dachem. Koszmar, przerasta mnie to. Jak to przerwać??

[Poly]

Przede wszystkim, terapia dla współuzależnionych. Mnie baardzo dużo pomogła. A z alkoholem w domu poradziłam sobie (jak już byłam silna) szybko. Jeden, najważniejszy warunek, ZERO alkoholu w domu pod jakąkolwiek postacią. Mąż wytrzymał dwa tygodnie, wypił (podobno 2 piwa ) wzwałam policję i powiedziałam, że boję się o bezpieczeństwo swoje i dziecka. Od tego czasu w domu spokój z alkoholem, a z przemocą psychiczną właśnie zaczynam walczyć i jakoś sobie radzić.

[Trissi]

[Trissi]

Dynamika, super to co napisałeś. Bardzo przydatne. Często jest problem z rozróżnieniem co jest przemocowe, a co nie. Ułatwiają rozpoznanie tego książki, które tłumaczą co jest przemocą, a co nie i świadomość swoich odczuć. Twoje wskazówki są BARDZO CENNE. Tym bardziej, że ofiara wychodząc z roli ofiary uczy się co jest złe... że złe to złe, a nie norma.
_________________
I am not your senorita I don't aim so high In my heart I did no crime.

[Meg]

[Trissi]

1. Wasze odejście pokazuje dzieciom, że przemoc jest zła. Że tata jest bardzo zły, na tyle zły, by odejść, niebezpieczny.
2. Bycie w przemocy uczy dzieci zła jako normy. Jak chłopak Twojej córki zacznie pić lub ją uderzy to nie odejdzie, bo tak samo było w domu. Mama to znosiła, dla niej będzie to norma. Przykra norma, ale taka którą będzie akceptować, bo przecież tak było zawsze.
3. Szkoły mogą zostać te same, koledzy też. Chodzi o jak najmniejsze utrzymywanie kontaktu z katem.
4. Lęk jest normalny. Może być ciężko, nawet bardzo ciężko. Ale na pewno nie tak ciężko jak w domu. Możesz odejść teraz, możesz za kilka lat, a możesz nigdy nie odejść. To jest Twój wybór. Część z nas odchodzi, niektóre powoli, inne szybko, a jeszcze inni są już po odejściu. Twój wybór. Dla mnie wszystko jest lepsze i bezpieczniejsze niż dom pełen przemocy, alkoholu i zagrożenia.
5. Wiedz też, że Twój lęk przed tym jak sobie poradzisz wynika z bezradności i wielu lat życia w przemocy. Wiele jest matek wychowujących samotnie dzieci. Wiele jest też ojców. Myślę, że trzeba popracować nad tą bezradnością, lękiem, obawami. Zastanowić się co obiektywnie i racjonalnie jest zagrożeniem, że może się udać, a co nie. To bardzo ważne. Często ofiary przekreślają swoje szanse i możliwości lękiem, strachem i bezradnością wynikającym z przemocy. O to właśnie chodzi Waszym katom. Byście bały się odejść, byście służyły jako zabawki, na których mogą się wyżyć i byście były bezradne i nigdy nie uciekły. To dla nich idealny układ. Bo przecież sobie nie poradzisz sama z dziećmi, nie masz pieniędzy itp. Oni to Wam wpajają, po to byście tak myślały.

Sytuacja jest bardzo trudna, ciężka. Ale są dwie drogi zostać z mężem lub odejść. Innej nie ma. To bardzo trudna decyzja i odważna. Nie każdej kobiecie udaje się odejść. Dlatego jestem z całego serca z Tobą.

Jestem dorosłym dzieckiem z rodziny przemocowej. Po drodze dorastania spotkało mnie wiele złego. Ja nie wiedziałam, że to złe. Po prostu dla mnie to nie było wtedy aż tak złe. Efekt życia w takim domu.

Sprawca niech sobie dobrze żyje, co nas to obchodzi. Dlatego zakładajcie sprawy na policji, wzywajcie policje ile razy trzeba.

Ważne jest by samemu żyć bezpiecznie. Nie myśleć o tym jak żyje i jak mu się żyje. Myślmy jak my żyjemy jak żyją nasze dzieci i jak poprawić im życie.
_________________
I am not your senorita I don't aim so high In my heart I did no crime.

[Meg]

Trisii, chyba nie do końca się rozumiemy - ja odeszłam od męża, w tym sensie, że zgłosiłam na policję (ma już wyrok), wystąpiłam o rozwód i ograniczenie praw rodzicielskich (jeszcze się ciągnie), ale nie uciekłam z domu.
Wiem, że dla dzieci źle, bo nadal w tym żyją.
Ale czy nie byłoby równie źle, a może i gorzej, gdybyśmy fizycznie stąd uciekli?
To jest wieś, tu nie ma gdzie się przeprowadzić. Opuszczenie domu wiązałoby się z tułaczką i wyrwaniem ze środowiska.
A i uwarunkowania materialne są bardzo ważne. Nie wiem czy jeśli dzieci nie miałyby gdzie mieszkać i co jeść, a ojciec kat żyłby w naszym domu, zrozumiałyby mój krok i nie miały pretensji, właśnie do mnie, że im zniszczyłam byt.
Poza tym, mąż nadal ma pełnie praw rodzicielskich i nie wierzę, że by nas nie nękał, gdziekolwiek byśmy nie byli.

[Trissi]

Cieszę się, że jesteś z tymi krokami do przodu. Nie śledzę wszystkich postów więc dobrze, że piszesz ponownie o tym.
Ja rozumiem odejście jako odseparowanie się od kata - to jakby dla mnie odejście w pełni. Można to nazwać ucieczką, ale raczej nie patrzyłabym na to w taki sposób, nazwałabym to wybraniem innej możliwości. Może dlatego, że sama odeszłam z domu, a nie miałam nic poza zdaną maturą i rzeczami osobistymi. Zero doświadczenia w pracy, bo byłam świeżo po maturze i LO. Żyję z alimentów od rodziców i też pracy jak jest czas poza studiami.

myślę, że zawsze trzeba określić realne szanse odejścia z zabezpieczeniem jedzenia, znalezienia pracy, opieką nad dziećmi itp. odejście + zawsze założenie spraw sądowych wszelkiej możliwości


w każdym razie mam nadzieję, że powoli unormuje się Twoja sytuacja...
_________________
I am not your senorita I don't aim so high In my heart I did no crime.

[Echnaton]

Z odejściem to sprawa indywiduwalna,w większości spraw lepiej gdy sprawca "nie patzry nam na ręce" ale przeciez zdarzaja sie sytuacje, ze nie można inaczej....
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[gigi31]

Własnie Echaton ...nie mozna odejśc i jak wtedy radzic sobie z sytuacja ....jak ukrywac przd dziećmi ...jak im pomóc zrozumiec albo przynajmniej pokazac ze taka sytuacja jest zła......oj ja amm tak mieszane uczucia ..sama się pogubiła,m

[Maga]

przed dziećmi nie nalezy ukrywać sytuacji, bo one widzą więcej niz nam sie wydaje, nalezy z nimi o niej rozmawiać, należy im tłumaczyć co jest dobre a co złe, uświadamiać konsekwencje zła, a one same sytuację ocenią i wyciągną wnioski